Δεσποτική εορτή της Χριστιανοσύνης, με την οποία τιμάται «η κατά σάρκα Γέννησις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Δεκεμβρίου και στις 6 Ιανουαρίου από τις Εκκλησίες που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο (Ιουλιανό). Κατά συνεκδοχή, Χριστούγεννα ονομάζεται όλο το εορταστικό δεκαπενθήμερο από την παραμονή των Χριστουγέννων (24 Δεκεμβρίου) έως την εορτή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή (7 Ιανουαρίου). Για τις Δυτικές Εκκλησίες τα Χριστούγεννα είναι η μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης, ενώ για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ο σταυρικός θάνατος και η Ανάσταση.

Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε με υπερφυσικό τρόπο από την Παρθένο Μαρία σ’ ένα σπήλαιο της Βηθλεέμ, μεταξύ 7 και 4 π.Χ., σύμφωνα με διάφορους επιστημονικούς υπολογισμούς. Εκείνη την εποχή, βασιλιάς της Ιουδαίας ήταν ο Ηρώδης ο Μέγας, ηγεμόνας της Συρίας ο Κυρήνιος και αυτοκράτορας της Ρώμης ο Οκταβιανός Αύγουστος, ο οποίος είχε διατάξει απογραφή πληθυσμού των υπηκόων του. Γι’ αυτό και ο Ιωσήφ πήρε την ετοιμόγεννη Μαρία και μετέβησαν στη Βηθλεέμ από τη Ναζαρέτ, όπου διέμεναν.

Μετά τη γέννηση του Ιησού, ένας άγγελος εμφανίσθηκε στους ποιμένες της περιοχής, αγγέλλοντας το χαρμόσυνο γεγονός, ενώ πλήθος άλλων αγγέλων έψαλλαν «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Ενώ συνέβαιναν αυτά, άστρο φωτεινό εξ Ανατολής οδήγησε τρεις Μάγους (Μελχιόρ, Γάσπαρ, Βαλτάσαρ) στη Βηθλεέμ, όπου μαζί με τους βοσκούς προσκύνησαν τον Θεάνθρωπο, προσφέροντάς του χρυσό, λίβανο και σμύρνα.

Η φύση του αστέρα που οδήγησε τους Μάγους απασχόλησε όχι μονάχα τη θεολογία, αλλά και την αστρονομία. Κατά καιρούς οι επιστήμονες έχουν δώσει διάφορες ερμηνείες: ότι επρόκειτο για σύνοδο πλανητών, για υπερκαινοφανή αστέρα, για κομήτη, ακόμη και για μετεωρίτη. Η σύγχρονη αστρονομία, ωστόσο, δεν θεωρεί πειστικές τις ερμηνείες αυτές. Σε τελευταία ανάλυση, εκείνο που έχει σημασία για τους Χριστιανούς δεν είναι τόσο η φύση του φαινομένου, όσο η αξία του ως «σημείου» της έλευσης του Μεσσία, που εκπληρώνει τις προφητείες των Εβραϊκών Γραφών ερχόμενος στη Γη για να λυτρώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους. Οι αρχαιότερες και πλέον αξιόπιστες εκκλησιαστικά πηγές για τη γέννηση του Ιησού περιέχονται στα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά, που είναι και οι μόνοι από τους τέσσερεις Ευαγγελιστές που ασχολούνται με τα της Γεννήσεως του Χριστού.

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου έλαβε καθολική μορφή στα μέσα του 4ου αιώνα μ.Χ, πρώτα στη Δύση και μετά στην Ανατολή. Μέχρι τότε η Γέννηση του Ιησού εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη Βάπτιση κατά την εορτή των Θεοφανείων. Η Αρμενική Εκκλησία δεν δέχθηκε την αλλαγή και διατήρησε την παλαιότερη παράδοση, την οποία ακολουθούν σήμερα όσες Εκκλησίες ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο (Ιουλιανό). Για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα καθιερώθηκαν ως αργία με τον Ιουστινιάνειο Κώδικα (529/534).

Με δεδομένο ότι στα Ευαγγέλια δεν αναφέρεται η ακριβής ημερομηνία της γέννησης του Ιησού, η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρας εορτασμού των Χριστουγέννων θα πρέπει να συνδέεται, σύμφωνα με μια θεωρία, με τον εορτασμό του χειμερινού ηλιοστασίου (Βρουμάλια) από τους ειδωλολάτρες της ρωμαϊκής επικράτειας, αλλά και των γενεθλίων του Μίθρα, του ανίκητου Ήλιου (Dies Natalis Solis Invicti), που είχε καθιερωθεί επί αυτοκράτορα Αυρηλιανού το 275μ.Χ. Νωρίτερα, οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τα Σατουρνάλια (17-23 Δεκεμβρίου), όπου επικρατούσε κλίμα γενικής ευφορίας και ανταλλάσσονταν δώρα.

Σύμφωνα με τις απόψεις που αντλούν επιχειρήματα από την ιστορία των θρησκειών, η Εκκλησία διεκδίκησε την 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων για να ασκήσει πολεμική με τα κηρύγματά της κατά των εθνικών και αιρετικών. Σύμφωνα με άλλες θεωρίες, η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού προκύπτει από σειρά ημερολογιακών υπολογισμών, που έχουν λάβει υπόψη τους πατερικά κείμενα και παλαιοδιαθηκικές πηγές.

Πάντως, η προσπάθεια εύρεσης του ακριβούς χρόνου της Γέννησης του Χριστού ξεκίνησε αρκετά νωρίς και έχει οδηγήσει σε διαφορετικά συμπεράσματα. Κάποιοι την τοποθετούν τη νύχτα της 19ης προς την 20η Απριλίου, άλλοι τον Ιανουάριο, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς στις 18 Νοεμβρίου, ενώ σύμφωνα με τον Κυπριανό ο Χριστός γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου.

Κατά τους πρώιμους εκκλησιαστικούς χρόνους η προσέλευση στη Θεία Κοινωνία απαιτούσε ολιγοήμερη νηστεία. Από τον έκτο αιώνα στα μοναστήρια είχε καθιερωθεί νηστεία σαράντα ημερών, η οποία κατά τον 12ο αιώνα επεκτάθηκε σε όλους τους Χριστιανούς της Ανατολής. Έτσι, η νηστεία των Χριστουγέννων ξεκινά από την εορτή του Αγίου Φιλίππου στις 14 Νοεμβρίου.

Η εκκλησιαστική ακολουθία των Χριστουγέννων ψάλλεται στις εκκλησίες νωρίς το πρωί, κατά το ξημέρωμα. Είναι πανηγυρική και γεμάτη λαμπρούς ύμνους των μεγάλων υμνογράφων της εκκλησίας, όπως του Ιωάννου Δαμασκηνού, του Ρωμανού του Μελωδού και του Κοσμά Μαϊουμά.

Απολυτίκιο

Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών
ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως
εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες
υπὸ αστέρος εδιδάσκοντο
Σε προσκυνείν τον ήλιον της δικαιοσύνης
και Σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν
Κύριε δόξα Σοι.

Κοντάκιο (σύνθεση Ρωμανού του Μελωδού)

Η Παρθένος σήμερον
τον Υπερούσιον τίκτει
και η Γή το σπήλαιον
τω απροσίτω προσάγει
Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι
Μάγοι δε μετα αστέρος οδοιπορούσι
Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον
ο προ αιώνων Θεός.

Στις ελληνικές πόλεις και τα χωριά τα Χριστούγεννα γιορτάζονται μέσα σε θερμή οικογενειακή ατμόσφαιρα. Οι νοικοκυρές ετοιμάζουν γλυκά (μελομακάρονα και κουραμπιέδες) και ψωμί (Χριστόψωμο) ζυμωμένο με ειδικό τρόπο σε κάθε περιοχή της πατρίδας μας και στολισμένο με καλλιτεχνική διάθεση.

Υπό την πίεση των μεγάλων χριστιανικών εορτών, οι αρχαίες ειδωλολατρικές γιορτές εξαλείφθηκαν με την πάροδο των αιώνων. Έμειναν, όμως, μέχρι τις μέρες μας, οι δοξασίες, οι θρύλοι και ο μεταφυσικός φόβος για τα δαιμονικά των Χριστουγέννων: τους δικούς μας καλικάντζαρους και τους λυκάνθρωπους στη Γαλλία.

Read More 0 comments

Με τον Διχασμό βενιζελικών και αντιβενιζελικών στο αποκορύφωμά του, ογκώδης αντιβενιζελική πορεία με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο κατευθύνεται στο Πεδίο του Άρεως για να αναθεματίσει τον «σατανά» της πολιτικής ζωής...

Στα τέλη του 1916 ο Εθνικός Διχασμός ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος φρονούσε ότι η Ελλάδα ως χώρα θαλασσινή επιβάλλεται να εξέλθει στον πόλεμο (Α' Παγκόσμιος) με τις δυνάμεις της Αντάντ, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θεωρητικά υπερασπιζόταν την ουδετερότητα της χώρας.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραμένει στη Θεσσαλονίκη, επικεφαλής της κυβέρνησης της «Εθνικής Άμυνας», ενώ στην πρωτεύουσα κυριαρχούν οι βασιλικοί με τον βασιλιά Κωνσταντίνο να ηγείται του «Κράτους των Αθηνών» . Και οι δύο προχωρούν σε διώξεις των αντιπάλων τους. H Ελλάδα έχει κοπεί στα δύο.

H επέμβαση των γαλλικών δυνάμεων το Νοέμβριο του 1916 και ο βομβαρδισμός περιοχών της Αθήνας γύρω από το Στάδιο και κοντά στα Ανάκτορα, εξαγρίωσε τους αντιβενιζελικούς, που κατηγόρησαν τους αντιπάλους τους ως προδότες. «Ο φονεύων βενιζελικόν δεν φονεύει άνθρωπον», διακήρυτταν. Κύμα τρομοκρατίας κατά των βενιζελικών ξεσπά στην Αθήνα. Η επιτροπή που ανέλαβε αργότερα να ερευνήσει τις καταγγελίες των θυμάτων της βίας, επιβεβαίωσε 35 φόνους, 922 παράνομες φυλακίσεις, 503 περιπτώσεις λεηλασίας και 31 αναστολές κυκλοφορίας εφημερίδων.

Από τον Εθνικό Διχασμό δεν ξέφυγε και η Εκκλησία της Ελλάδος. Οι μητροπολίτες της λεγόμενης Παλαιάς Ελλάδας υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο (οι περιοχές που είχαν ελευθερωθεί πριν από το 1912), συντάσσονται με τον Κωνσταντίνο, ενώ οι μητροπολίτες των «Νέων Χωρών» με τον Βενιζέλο.

Μέσα στο κλίμα αυτό, διοργανώνεται ογκώδης αντιβενιζελική πορεία στις 12 Δεκεμβρίου 1916. Με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο, οι διαδηλωτές κατευθύνονται στο Πεδίο του Άρεως για να αναθεματίσουν τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του τόπου Ελευθέριο Βενιζέλο. Οι πέτρες του Αναθέματος έφθασαν στην Αθήνα και ρίχτηκαν στο Πεδίον του Άρεως.

Εκεί, όπου σήμερα βρίσκεται το άγαλμα της Αθηνάς, ο κάθε διαδηλωτής ρίχνει μία πέτρα και επαναλαμβάνει την κατάρα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Θεόκλητου: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδαν, ανάθεμα έστω». Μια καθαρά συμβολική πράξη, δηλωτική όμως της έντασης των παθών που επικρατούσε εκείνη την εποχή στη χώρα μας.

Επί ένα χρόνο η Ελλάδα ζει σε καθεστώς εμφύλιας σύρραξης, που δεν αφήνει αδιάφορους τους συμμάχους, οι οποίοι αναγκάζουν σε παραίτηση τον Κωνσταντίνο. Ο Βενιζέλος επιστρέφει νικητής στην Αθήνα και σχηματίζει κυβέρνηση στις 13 Ιουνίου 1917.

Αμέσως προχωρεί στην πολεμική κινητοποίηση ολόκληρης της χώρας στο πλευρό της Αντάντ, ενώ προβαίνει σε εκκαθαρίσεις στην εκκλησία, τη διοίκηση και τον στρατό, για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τους βασιλικούς και το «Κράτος των Αθηνών».

Με νόμο ήρε την ισοβιότητα των δικαστών και την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, με αποτέλεσμα να κηρυχθούν έκπτωτοι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος και οι μητροπολίτες που είχαν πρωτοστατήσει στο «Ανάθεμα», να απολυθούν 570 δικαστικοί όλων των βαθμίδων και 6.500 δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ αποστρατεύθηκε το 40% του συνόλου των μόνιμων αξιωματικών του στρατού.

Read More 0 comments

«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν»! Σε πόσες και πόσες περιστάσεις δε χρησιμοποιούμε τη συγκεκριμένη έκφραση; Πόσες φορές δεν τη χρησιμοποιήσαμε στα μαύρα χρόνια της πρόσφατης οικονομικής κρίσης; Και να σκεφτεί κανείς πως αυτή η φράση σήμανε και την αρχή του τέλους για την πολιτική καριέρα του Χαρίλαου Τρικούπη. Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να είναι σίγουρος πού και πώς ακριβώς την είπε ο Τρικούπης. Αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Σημασία έχει πως κάποια πράγματα στην Ελλάδα δεν αλλάζουν ποτέ. Και αυτό, κάποια στιγμή, θα πρέπει να μας προβληματίσει για να αποφύγουμε μελλοντικά... «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»! Το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» που είπε  ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν είναι μια απλή ιστορική «ατάκα». Δυστυχώς για την Ελλάδα είναι μια από τις πλέον διαχρονικές πολιτικές εκφράσεις.

Η τραγική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας

Κάποιοι λένε ότι την είπε, κάποιοι άλλοι ότι δεν την είπε ποτέ, κάποιοι πως δεν την είπε ακριβώς έτσι. Όπως και να έχει η ιστορική αυτή έκφραση του Χαρίλαου Τρικούπη, πλέον, έχει γίνει συνώνυμο της αποτυχίας. Η φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» αποδίδεται στον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Χαρίλαο Τρικούπη, ο οποίος υποτίθεται πως τη χρησιμοποίησε κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη Βουλή, στις 10 Δεκεμβρίου του 1893! Με τη φράση αυτή ο Τρικούπης αναφερόταν στην κάκιστη οικονομική κατάσταση του κράτους και την αδυναμία του να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Η Κυβέρνησή του κήρυξε πτώχευση, η οποία και επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου σε βάρος της Ελλάδας.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης έγινε πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδας στις 27 Απριλίου του 1875 και για τα επόμενα 20 χρόνια ήταν ο κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό. Μεγάλοι του αντίπαλοι θα είναι αρχικά ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και στη συνέχεια ο «λαϊκιστής» Θεόδωρος Δηλιγιάννης, που εκπροσωπούσαν τα «παλιά τζάκια». Ο Τρικούπης θα παραμείνει στο τιμόνι της χώρας για περίπου 11 χρόνια, γεγονός που τον καθιστά έναν από τους μακροβιότερους πρωθυπουργούς της Ελλάδας.

Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του θα θέσει σε εφαρμογή ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα στους τομείς της γεωργίας, της φορολογίας και της άμυνας, καθώς και ένα πολυδάπανο πρόγραμμα έργων υποδομής, το οποίο περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου και τη διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου. Στα σχέδιά του περιλαμβανόταν επίσης η ζεύξη Ρίου - Αντιρρίου, ένα έργο που άργησε... λίγο να υλοποιηθεί καθώς τελικά εγκαινιάστηκε το 2004!

Το πρόγραμμα του Τρικούπη ήταν φιλόδοξο. Υπερβολικά φιλόδοξο για την οικονομία της Ελλάδας η οποία προφανώς και δεν το άντεξε. Η χώρα δε θα μπορέσει να αποπληρώσει τα δυσβάστακτα χρέη της, ο λαός θα δυσαρεστηθεί, ο Τύπος θα αποκαλεί τον Τρικούπη «φορομπήχτη» και τελικά το μοιραίο της χρεοκοπία δεν αποφεύχθηκε.

Εκείνη την ημέρα ο Τρικούπης ενημέρωσε την εθνική αντιπροσωπεία για το πόσο... χάλια ήταν η οικονομική κατάσταση στη χώρα. ∆εν μπορεί να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει πάρει από το εξωτερικό, δεν έχει χρήματα να καταβάλει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και έχει κηρύξει στάση πληρωμών σε όλους τους προμηθευτές. Αναφέρει, επίσης, ότι τα τοκομερίδια θα πληρωθούν κατά 30% αλλά τα εσωτερικά δάνεια, ωστόσο, θα πληρώνονταν για να μη χρεοκοπήσουν οι ελληνικές τράπεζες.  Εξήγησε, μάλιστα, πως ο ίδιος δεν είχε άλλο δρόμο από τον δύσκολο δρόμο.

Ακολούθησε μια επώδυνη πολιτική δημοσιονομικής πολιτικής προκειμένου να καθησυχάσει τους δανειστές (η ίδια φράση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σε όσα ζήσαμε στο πρόσφατο παρελθόν). Ο Τρικούπης έβαλε φόρους ακόμα και στις σφαγές των ζωών.

Ειπώθηκε ή όχι;

Όσο ιστορική και... «πιασιάρικη» και αν είναι η συγκεκριμένη έκφραση αμφισβητείται πως χρησιμοποιήθηκε από τον Τρικούπη στην ομιλία του, καθώς από τα πρακτικά της Βουλής δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν, όμως, πολλοί που ορκίζονται πως τον άκουσαν να τη λέει! Μια από αυτές τις μαρτυρίες είναι του Ανδρέα Συγγρού ο οποίος στα απομνημονεύματά του αναφέρει πως άκουσε εκείνη τη μέρα τον Τρικούπη να προφέρει τη φράση αυτή στην ομιλία του. Άλλοι πολιτικοί της εποχής, ωστόσο, αναφέρουν πως η φράση ελέχθη κανονικά από τον τότε πρωθυπουργό αλλά όχι μέσα στην ολομέλεια της βουλής ή όχι κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Τρικούπη!

Πιθανότατα, ωστόσο, αυτή η φράση πράγματι ειπώθηκε. Και ειπώθηκε στη βουλή. Αλλά όχι στην διάρκεια της ομιλίας του προς το Σώμα. Ο Χαρίλαος Τρικούπης, λοιπόν, την είπε «εν τη ρύμη του λόγου» του, αναφέροντας «εν παρόδω» στις αναγκαίες προς τους δανειστές διαπραγματεύσεις, που πίεζαν απροκάλυπτα τον οικονομικό έλεγχο της Ελλάδας, «ότι πρέπει να λαλήσωμεν προς αυτούς επτωχεύσαμεν δυστυχώς» κ.λπ.

Όπου και όπως κι αν ειπώθηκε, η αντιπολίτευση δεν έχασε την ευκαιρία. Και, όπως ήταν φυσικό, εκμεταλλευόμενη κομματικά τη φράση αυτή εμφάνισε τον πρωθυπουργό να κηρύσσει επίσημα από του βήματος της Βουλής τη χρεωκοπία της Ελλάδας. Τη θέση αυτή υιοθέτησαν και όλα σχεδόν τα έντυπα της εποχής σε σημείο απογοητεύτηκαν ακόμα οι οπαδοί του Χ. Τρικούπη.

Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί πως παρόμοια φράση, ελαφρά παραλλαγμένη, χρησιμοποίησε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν είπε το «τελικώς επτωχεύσαμεν» τον Μάιο του 1932. Η κυβέρνησή του θα κηρύξει για άλλη μια φορά πτώχευση της Ελλάδας, κάτω από το υψηλό χρέος του εξωτερικού δανεισμού, επικαλούμενος ακόμη και τη Μικρασιατική Καταστροφή, που είχε σημειωθεί δέκα χρόνια πριν, αλλά και τη διεθνή οικονομική ύφεση από το Κραχ του 1929, ενώ στην πραγματικότητα ήταν συσσώρευση πολλών χρεών μαζί από την αρχή του αιώνα.

Read More 0 comments

Με την ονομασία αυτή είναι γνωστή η ένοπλη σύγκρουση, που έλαβε χώρα στην Αθήνα, μεταξύ του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από τη μία πλευρά και των κυβερνητικών και βρετανικών δυνάμεων από την άλλη.

Ξεκίνησε στις 3 Δεκεμβρίου 1944 με την αιματηρή κατάληξη του συλλαλητηρίου της Πλατείας Συντάγματος και τελείωσε τυπικά με την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Ήταν το προανάκρουσμα του Εμφυλίου Πολέμου (1946 - 1949), αν και για ορισμένους ιστορικούς η εμφύλια διαμάχη είχε ξεκινήσει πριν από την Απελευθέρωση.

Η αντιπαράθεση αυτή προήλθε από το κενό εξουσίας, που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής τον Οκτώβριο του 1944. Το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, υπό την καταλυτική επιρροή του ΚΚΕ και με νωπές τις αντιστασιακές δάφνες της Κατοχής, είχε ένα καλά συγκροτημένο στρατιωτικό σώμα και διεκδικούσε μερίδιο στην εξουσία, αν όχι όλη την εξουσία. Απέναντί του οι αστικές δημοκρατικές δυνάμεις ήταν τελείως αδύναμες να του αντιπαρατεθούν, όντας σχεδόν 9 χρόνια εκτός εξουσίας (Δικτατορία Μεταξά, Κατοχή), ενώ μεγάλο μέρος του κρατικού μηχανισμού έφερε τη στάμπα του δοσίλογου. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η συνδρομή των Βρετανών, που ασκούσαν μεγάλη επιρροή στα ελληνικά πράγματα και ως συμμαχική δύναμη, ήταν εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση της αστικής δημοκρατίας. Να μην ξεχνάμε ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον Ειρηνικό συνεχιζόταν με σφοδρότητα ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη ζυγαριά να κλείνει αποφασιστικά υπέρ των Συμμάχων.

Στις 18 Οκτωβρίου 1944 έφθασε στην Αθήνα ο Γεώργιος Παπανδρέου και δύο μέρες αργότερα σχημάτισε την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, στην οποία συμμετείχαν και έξι ΕΑΜικοί Υπουργοί. Ένα από τα πρώτα ζητήματα που έπρεπε να επιλύσει η νέα κυβέρνηση ήταν η αποστράτευση των αντιστασιακών οργανώσεων και η δημιουργία εθνικού στρατού. Στις 5 Νοεμβρίου ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι ύστερα από τη συνεργασία που είχε με τον στρατηγό Σκόμπι (επικεφαλής των Βρετανικών Δυνάμεων στην Ελλάδα), ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ θα αποστρατεύονταν ως τις 10 Δεκεμβρίου 1944.

Όμως, η απόφαση αυτή δεν άρεσε στο ΚΚΕ, καθώς μία ενδεχόμενη αποστράτευση του ΕΛΑΣ θα του αφαιρούσε ένα ισχυρό χαρτί στην πρόθεσή του να επιβάλει στην Ελλάδα ένα κομμουνιστικό καθεστώς σοβιετικού τύπου. Οι διαπραγματεύσεις για την αποστράτευση των αντιστασιακών οργανώσεων ναυάγησαν στις 28 Νοεμβρίου και την 1η Δεκεμβρίου οι Υπουργοί του ΕΑΜ αποχώρησαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ήταν φανερό ότι οι δύο πλευρές οδηγούνταν σε σύγκρουση.

Σε μία επίδειξη ισχύος, το ΕΑΜ διοργανώνει την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου ένα μεγάλο παναθηναϊκό συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος, παρά την κυβερνητική απαγόρευση. Υπολογίζεται ότι πήραν μέρος πάνω από 100.000 άνθρωποι, ενώ κάποιοι ιστορικοί τους ανεβάζουν και στις 500.000. Το συλλαλητήριο βάφτηκε στο αίμα, καθώς οι διαδηλωτές δέχθηκαν καταιγισμό πυρών από την πλευρά των δυνάμεων ασφαλείας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 30 άτομα και να τραυματισθούν 148.

Για το ποιος ήρξατο χειρών αδίκων υπάρχουν τρεις εκδοχές: α) ότι πυροβόλησε κάποιος από το πλήθος, με αποτέλεσμα να απαντήσουν οι αστυνομικές δυνάμεις, β) ότι πυροβόλησε απρόκλητα η αστυνομία και γ) ότι τα πυρά ήταν βρετανικά για τη δημιουργία προβοκάτσιας. Χρόνια αργότερα, στις 12 Δεκεμβρίου 1958, ο αστυνομικός διευθυντής Αθηνών κατά τη διάρκεια των «Δεκεμβριανών», Άγγελος Έβερτ (πατέρας του πολιτικού και αρχηγού της Ν.Δ. Μιλτιάδη Έβερτ), σε συνέντευξή στην εφημερίδα «Ακρόπολις» θα παραδεχτεί ότι ήταν αυτός που διέταξε τη βίαιη διάλυση της διαδήλωσης βάσει διαταγών που είχε λάβει, επειδή υπήρχε κίνδυνος κατάλυσης του κράτους.

Την επομένη, μετά τις κηδείες των θυμάτων, οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν, με τη συμμετοχή στρατιωτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Το ΕΑΜ συγκρότησε νέα διαδήλωση, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κι άλλοι νεκροί. Το ίδιο βράδυ, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου υπέβαλε την παραίτησή του, αλλά μεταπείστηκε από τους Άγγλους και παρέμεινε στη θέση του. Η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει με το μέρος του ΕΛΑΣ, που έλεγχε σχεδόν όλη την Αθήνα, εκτός από το κέντρο της πρωτεύουσας. Οι δυνάμεις του ανέρχονταν σε περίπου 20.000 άνδρες (10.000 μάχιμους και άλλους τόσους εφεδρικούς). Η κυβέρνηση Παπανδρέου μπορούσε να υπολογίζει σε περίπου 10.000 μάχιμους, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και οι άνδρες της εμπειροπόλεμης 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, που είχε έλθει με δάφνες από το Ρίμινι με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο (θείο του υπουργού Οικονομικών και στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδη Τσακαλώτου) και φυσικά στη βρετανική δύναμη υπό τον υποστράτηγο Ρόναλντ Σκόμπι, που ήταν και η καλύτερα εξοπλισμένη απ’ όλους τους εμπλεκόμενους και αριθμούσε γύρω στους 5.000 άνδρες.

«Μη διστάσεις να ενεργήσεις σαν να ήσουν σε κατακτημένη πόλη, όπου γίνεται μία τοπική εξέγερση» τηλεγραφεί στον Σκόμπι ο βρετανός πρωθυπουργός Γουίνστον Τσόρτσιλ, που δεν διανοείτο ότι θα έχανε την Ελλάδα από τη σφαίρα επιρροής της Μεγάλης Βρετανίας. Την είχε κερδίσει με σκληρά παζάρια από τον Στάλιν στην περίφημη «Συμφωνία των Ποσοστών», που υπογράφτηκε στη Μόσχα στις 9 Οκτωβρίου, τρεις μέρες πριν από την αναχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Από την πλευρά του, ο σοβιετικός ηγέτης τήρησε το λόγο του, αποφεύγοντας να κατηγορήσει τον Τσόρτσιλ για ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας, όπως έκαναν οι Αμερικανοί, αλλά δεν αποθάρρυνε την ηγεσία του ΚΚΕ, που δεν γνώριζε το «παζάρι της Μόσχας» και πίστευε βάσιμα σε συντροφική βοήθεια.

Η πρόθεση του ΕΛΑΣ στη Μάχη της Αθήνας ήταν να αφοπλίσει όσες αστυνομικές υπηρεσίες αντιστέκονταν, ώστε να αποδυναμώσει τον αντίπαλο. Ιδιαίτερα σκληρές μάχες δόθηκαν στην περιοχή Μακρυγιάννη για τον έλεγχο του Συντάγματος Χωροφυλακής που έδρευε εκεί (6 – 11 Δεκεμβρίου 1944). Όταν οι Βρετανοί κατάλαβαν ότι τα πράγματα λάμβαναν άσχημη τροπή γι’ αυτούς, αποφάσισαν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους στην Αθήνα, αποσπώντας μονάδες από το μέτωπο της Ιταλίας. Από τα μέσα Δεκεμβρίου, οι κυβερνητικές δυνάμεις άρχισαν σταδιακά να κερδίζουν έδαφος. Οι Βρετανοί με επίλεκτους στρατιώτες, άρματα μάχης και αεροπορία, αφού πρώτα εξουδετέρωσαν τη δύναμη του ΕΛΑΣ στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας και ιδιαίτερα στο προπύργιό του, την Καισαριανή, άρχισαν να εκκαθαρίζουν το κέντρο της πόλης, όπου συνήφθησαν ομηρικές οδομαχίες στα στενοσόκακα γύρω από την Πλατεία Ομονοίας, στου Ψυρρή και το Μεταξουργείο.

Ο Τσόρτσιλ πίστευε ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν μπορούσε να λυθεί με στρατιωτικά μέσα, αλλά μόνο με πολιτικά. Γι' αυτό, ανήμερα των Χριστουγέννων, ήλθε στην Αθήνα.

Σε αλλεπάλληλες συσκέψεις στο Υπουργείο Εξωτερικών (26 – 27 Δεκεμβρίου), στις οποίες συμμετείχαν και εκπρόσωποι του ΕΑΜ, αποφασίστηκε να ζητηθεί από τον εξόριστο Βασιλιά Γεώργιο Β' να ορίσει Αντιβασιλέα και συγκεκριμένα τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό (Παπανδρέου). Ήταν μία ευφυής κίνηση του άγγλου πολιτικού για να κρατήσει ενωμένες τις αστικές δυνάμεις, με τη γεφύρωση του χάσματος φιλομοναρχικών και βενιζελογενών δημοκρατικών.

Στα πολιτικά ζητήματα υπήρξε πλήρης διαφωνία. Ο Σιάντος απαίτησε να δοθούν στο ΕΑΜ σχεδόν τα μισά Υπουργεία, να διωχθούν από τον κρατικό μηχανισμό οι δοσίλογοι, να διαλυθεί η Χωροφυλακή, να γίνει δημοψήφισμα για το πολιτειακό το Φεβρουάριο και εκλογές τον Απρίλιο. Οι όροι, αρκούντως μαξιμαλιστικοί, απορρίφθηκαν απ' όλους τους πολιτικούς, καθώς πίστευαν ότι θα οδηγούσαν σε κομμουνιστικοποίηση του κράτους. Το ΚΚΕ έδειξε αδιαλλαξία, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι η έλευση του Τσόρτσιλ στην Αθήνα ήταν ένδειξη αδυναμίας και δεν προχώρησε σ’ ένα συμβιβασμό, που θα του επέτρεπε να διασώσει τις δυνάμεις του και να αποκτήσει σημαντικό μερίδιο της εξουσίας.

Στις 30 Δεκεμβρίου, ο βασιλιάς ενέδωσε στις αφόρητες πιέσεις των Βρετανών και ανακοίνωσε το διορισμό του Δαμασκηνού ως Αντιβασιλέα και την πρόθεσή του να επιστρέψει στην Ελλάδα, μόνο αν το θελήσει ο λαός. Ο Γεώργιος Παπανδρέου παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία και στις 3 Ιανουαρίου 1945 τον διαδέχθηκε ο Νικόλαος Πλαστήρας.

Στις 5 Ιανουαρίου 1945 οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Αθήνα, υπό την πίεση των υπέρτερων κυβερνητικών και βρετανικών δυνάμεων. Στις 11 Ιανουαρίου ο ΕΛΑΣ υπέγραψε ανακωχή με τους Βρετανούς και στις 12 Φεβρουαρίου 1945 έληξαν και τυπικά τα «Δεκεμβριανά», με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Το ΕΑΜ είχε ηττηθεί στρατιωτικά και πολιτικά.

Read More 0 comments

Πάνω από 200 χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Σκωτσέζος λόρδος Ελγιν και οι άνθρωποί του έκλεψαν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και άλλες σημαντικές ελληνικές αρχαιότητες.

Ποιος ήταν όμως ο περιβόητος Λόρδος Ελγιν και πώς κατάφερε να λεηλατήσει πάνω από 253 ελληνικές αρχαιότητες;

Ο Thomas Bruce Elgin, γνωστός στη χώρα μας ως Έλγιν ή Ελγίνος, έβδομος κόμης του Έλγιν και ενδέκατος κόμης του Κινκάρντιν, ήταν Βρετανός διπλωμάτης. Γεννήθηκε το 1766 και ήταν τρίτος γιος του Τσαρλς Μπρους, πέμπτου κόμη του Έλγιν. Σε ηλικία πέντε ετών, το 1771, διαδέχτηκε στον τίτλο τον αδελφό του Γουίλιαμ Ρόμπερτ, έκτο κόμη. Το 1785 κατατάχθηκε στον Στρατό (αργότερα έφτασε στον τίτλο του Υποστράτηγου) και το 1790, άρχισε τη διπλωματική του σταδιοδρομία.
Το 1792, πήγε ως πρεσβευτής στις Βρυξέλλες και το 1795 στο Βερολίνο, κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου του αγγλογαλλικού πολέμου. Το 1799, λόγω της εκστρατείας του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, στάλθηκε ως έκτακτος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, με οδηγίες να ασχοληθεί αποκλειστικά με τα πολιτικά ζητήματα. Φαίνεται όμως, ότι το μόνο πράγμα με το οποίο ασχολήθηκε αποκλειστικά, ήταν η κλοπή αρχαιοτήτων από τη χώρα μας.

Στα τέλη του 1799 (ή σύμφωνα με τον ίδιο τον Μάιο του 1800), ο Έλγιν έστειλε στην Αθήνα τον γραμματέα της πρεσβείας W. R. Hamilton (1777-1859) μαζί με έξι καλλιτέχνες από την Ιταλία, τον ζωγράφο Λουζιέρι, τους αρχιτέκτονες Ιτάρ και Βαλέστρα, τον εκμαγειοποιό Ιβάνοβιτς και άλλους δύο, προκειμένου να καταγράψουν τα μνημεία της Αττικής, ιδίως της Ακρόπολης, τη σύνταξη τοπογραφικών σχεδίων και τη λήψη εκμαγείων, ώστε να γίνει εφικτή η επιλογή και η αφαίρεσή τους, εφόσον θα έπαιρναν σχετική άδεια από τους Τούρκους. Όλοι αυτοί, εργάστηκαν στην Ακρόπολη για 9 μήνες.

Η νίκη στο Αμπουκίρ της Αιγύπτου του βρετανικού στόλου υπό τον Νέλσον επί του γαλλικού, υπό τον Μπριές (ο οποίος μάλιστα σκοτώθηκε) το 1801, έδωσε στον Έλγιν τη δυνατότητα να αποσπάσει φιρμάνι του καϊμακάμη (ανώτερου διοικητικού υπαλλήλου της οθωμανικής αυτοκρατορίας) Σεγούτ Αβδουλάχ που του επέτρεπε και την αφαίρεση λίθων ενεπίγραφων ή γλυπτών από την Ακρόπολη. Το φιρμάνι αυτό, μεταφρασμένο στα ελληνικά, έφερε στην Αθήνα ο ιερέας της πρεσβείας της Μ. Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη, δρ. Ph. Hunt.
Ακόμα και γύρω από το θέμα αυτό, έχει αναπτυχθεί μία ολόκληρη (παρα)φιλολογία. Ο μόνος αρμόδιος που μπορούσε να επιτρέψει τέτοιες εργασίες στον Έλγιν, ήταν ο σουλτάνος. Φαίνεται ότι τέτοιο φιρμάνι δεν δόθηκε ποτέ από τον σουλτάνο στον Έλγιν. Ακόμα και το φιρμάνι του καϊμακάμη, ο οποίος είχε φιλικές σχέσεις με τον Έλγιν και αντικαθιστούσε εκείνη την εποχή τον μέγα βεζίρη στην Κωνσταντινούπολη ΔΕΝ έδινε στον Έλγιν κανένα δικαίωμα να αφαιρέσει γλυπτά από την Ακρόπολη. Το, ανεπίσημο μάλιστα, φιρμάνι (;), προέτρεπε τις τουρκικές αρχές στην Αθήνα να επιτρέψουν στα συνεργεία του Έλγιν, να διενεργήσουν ανασκαφές ΓΥΡΩ από τα θεμέλια του Παρθενώνα, όπου ίσως βρισκόταν θαμμένο κάποιο ανάγλυφο ή επιγραφή, με τον όρο ότι ΔΕΝ θα βλάπτονταν με κανένα τρόπο τα μνημεία.

Ο βίος και η πολιτεία του Έλγιν που, εκτός των άλλων, ήταν... και μπαταχτσής, καθώς χρωστούσε στο βρετανικό δημόσιο 18.000 λίρες (!), συνηγορούν άλλωστε στην άποψη ότι ο αδίστακτος αρχαιοκάπηλος δεν είχε κανένα σουλτανικό φιρμάνι. Πιθανότατα δωροδοκήθηκαν και εξαπατήθηκαν οι προεστοί της Αθήνας για να κάνουν τα «στραβά μάτια» κατά τη διάρκεια της αφαίρεσης των αριστουργημάτων από την Ακρόπολη από το «συνεργείο» του Έλγιν.

Έτσι, ο Λουζιέρι, εγκαταστάθηκε στην Ακρόπολη ως επίσημος αντιπρόσωπος του Έλγιν και άρχισε τη συστηματική επιλογή γλυπτών και αρχιτεκτονικών μελών. 
Επειδή η αφαίρεσή τους γινόταν με τον πλέον συμφέροντα και οικονομικό τρόπο, όπως παραδέχεται ο Λουζιέρι, σημειώθηκαν βανδαλισμοί, όπως απρόσεχτοι πριονισμοί, τυχαίοι τεμαχισμοί και κατά την απόσπασή τους, προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές ή και διατάραξη της στατικής ισορροπίας των κτιρίων στα οποία βρίσκονταν.

Από το 1801, ξεκίνησε η αρπαγή των αριστουργημάτων από την Ακρόπολη. Κατά τον Βισκοντί, συνολικά ο Έλγιν αποκόμισε: 253 γλυπτά έργα και αρχιτεκτονικά μέλη, πολλά αγγεία, ηλιακά ρολόγια κλπ. Από τον Παρθενώνα αφαιρέθηκαν 96 ακέραια ή ακρωτηριασμένα γλυπτά και ειδικότερα: Από το νότιο διάζωμα 15 ακέραια και 4 σπασμένα, από το ανατολικό διάζωμα 11 αγάλματα και τμήματά τους, από το δυτικό αέτωμα περισσότερα από 8, από τη βόρεια ζωφόρο 21 ακέραιες πλάκες κι ένα τμήμα πλάκας, από τη νότια ζωφόρο 30 ακέραιες πλάκες και 11 θραύσματα, από τη δυτική ζωφόρο 2 πλάκες και από την ανατολική ζωφόρο 4 πλάκες. 
Επίσης, από το ναό της Απτέρου Νίκης αφαιρέθηκαν 4 τεμάχια, 18 από το Ερέχθειο (μία Καρυάτιδα κι ένα γωνιακό ιωνικό κιονόκρανο της ανατολικής κιονοστοιχίας είναι τα σημαντικότερα από αυτά), 4 από το θέατρο του Διονύσου, μεταξύ των οποίων κι ένας κίονας από το χορηγικό μνημείο του Θρασύλλου.
Αφαιρέθηκαν ακόμα 13 κεφαλές, 34 γλυπτά μάρμαρα, 14 χάλκινες και μαρμάρινες υδρίες, 8 βωμοί, 3 επιτύμβιες στήλες, 66 ενεπίγραφα μάρμαρα και άλλα. Πολλά από αυτά, ήταν έργα του Φειδία, του Αγοράκριτου και του Αλκαμένη. 
Σπουδαιότερα απ' όλα, θεωρούνται τα γλυπτά της γέννησης της Αθηνάς από το ανατολικό αέτωμα, η μετόπη της διαμάχης της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα και η ζωφόρος με την πομπή των Παναθηναίων.

Όσα αρχαία συγκεντρώνονταν, τοποθετούνταν σε κιβώτια και μεταφέρονταν με πλοία στη Μ. Βρετανία. Οι λεηλασίες, ξεκίνησαν το 1801 και ολοκληρώθηκαν το 1810. Ο Έλγιν καθοδηγούσε τον Λουζιέρι και τους υπόλοιπους με αλληλογραφία. Μάλιστα, από το 1803 ως το 1806, ήταν αιχμάλωτος στη Γαλλία. Εκτός από την Ακρόπολη, αφαιρέθηκαν αρχαιότητες κι από άλλα μέρη όπως: Αίγινα, Ελευσίνα, Δελφούς, Νεμέα, Μυκήνες, Τίρυνθα και Δαρδανέλια. 
Μάλιστα, ο Έλγιν στις Μυκήνες, έστειλε τον ιερέα δρ. Ph. Hunt, γιατί σκόπευε να αρπάξει και τους Λέοντες της Πύλης, ωστόσο αυτό κρίθηκε ακατόρθωτο, λόγω του βάρους των Λεόντων (πάλι καλά...)!
Στην Ολυμπία, με σκοπό να εντοπίσει αρχαιότητες για λεηλασία, έστειλε τον λοχαγό Λέινι. Η αφαίρεση αρχαιοτήτων όμως από εκεί, κρίθηκε πολυδάπανη.

Τα 12 πρώτα κιβώτια με τις αρχαιότητες, φορτώθηκαν το 1802 στο ιδιόκτητο ιστιοφόρο «Μέντωρ», του Έλγιν. Ωστόσο, το πλοίο βούλιαξε στον Αβλέμονα των Κυθήρων. 
Το 1803, ο ίδιος ο Έλγιν, επιστρέφοντας στην Αγγλία, φόρτωσε 44 κιβώτια στο βρετανικό πολεμικό πλοίο «Diana». Άλλα κιβώτια, μεταφέρθηκαν σε πλοία της Ραγούζας (Ντουμπρόβνικ) και στα πολεμικά «Medusa» και «Hydra». Το 1817 ο Λουζιέρι, που ήταν όπως βλέπουμε ο φυσικός αυτουργός των λεηλασιών, επέστρεψε και πραγματοποίησε την αποστολή επιτύμβιων μνημείων, χάλκινων σκευών και εκατοντάδων αγγείων, με τα πολεμικά πλοία «Satellite» και «Tagus».

Ο θάνατός του και η κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, σταμάτησαν κάθε παρόμοια ενέργεια.

Να σημειώσουμε, ότι ο μόνος που αντέδρασε στις βαρβαρότητες και αθλιότητες του Έλγιν και της «ομάδας» του, και το έκανε έμπρακτα, ήταν ο Γάλλος πρόξενος στην Αθήνα Φοβέλ, ο οποίος το 1807 παρεμπόδισε την αφαίρεση αρχαιοτήτων από την Ακρόπολη. Τα κίνητρά του ωστόσο, δεν ήταν ανιδιοτελή αλλά είχαν να κάνουν με τον έντονο αγγλογαλλικό ανταγωνισμό της εποχής.

Οι αρχαιότητες, μεταφέρθηκαν στο Λονδίνο και αποθηκεύτηκαν αρχικά σε υπόστεγο της κατοικίας του Έλγιν και αργότερα στην καρβουναποθήκη (!) του δούκα του Ντεβονσάιρ. Κατά τη διάρκεια της αποθήκευσής τους, υπέστησαν σημαντικές ζημιές από την υγρασία.

Ο Έλγιν, έστειλε υπομνήματα προς τη βρετανική κυβέρνηση για να αγοράσει τα αρχαία. Έτσι συστήθηκε ειδική εξεταστική επιτροπή για να μελετήσει τα στοιχεία της υπόθεσης και τα πορίσματά της, τέθηκαν υπόψη του βρετανικού κοινοβουλίου.
Κατά τη διάρκεια της σχετικής συνεδρίασης ακούστηκαν φωνές σκεπτικισμού, ακόμα και απόρριψης της πρότασης του Έλγιν. Από τότε μάλιστα χρονολογούνται οι πρώτες σκέψεις για επιστροφή τους στην Ελλάδα.
Τελικά, αποφασίστηκε τα Μάρμαρα ν' αγοραστούν από το βρετανικό Δημόσιο για 35.000 στερλίνες. Επειδή όμως ο Έλγιν, χρωστούσε στο κράτος 18.000 στερλίνες, του δόθηκαν μόνο  17.000 στερλίνες.

Ο Έλγιν, (αυτο)προβλήθηκε ως προνοητικός σωτήρας των καλλιτεχνημάτων της ελληνικής αρχαιότητας και ως ανιδιοτελής (!) συλλέκτης που ήθελε να εμπλουτίσει τη χώρα του με σπάνιους θησαυρούς (κλέβοντάς τους από την Ελλάδα). Σύμφωνα όμως με τη μελέτη της αλληλογραφίας του και άλλων στοιχείων, προκύπτει ότι σκόπευε να στολίσει με τα αρχαία ελληνικά αριστουργήματα, το νέο εξοχικό του μέγαρο στο Μπρούμχολ της Σκωτίας. Χρεοκόπησε όμως και αναγκάστηκε να τα πουλήσει. Η Βρετανία, τα αγόρασε, γιατί δεν είχε καταφέρει να αρπάξει ελληνικές αρχαιότητες. Μάλιστα προσπάθησε το ίδιο το βρετανικό κράτος, να οικειοποιηθεί ανεπιτυχώς, τα γλυπτά του ναού της Αφαίας.

Από την μεταφορά κιόλας των γλυπτών στη Μ. Βρετανία, ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων από διακεκριμένους Βρετανούς και όχι μόνο. Ο Έλγιν κατηγορήθηκε ως κοινός «κλέφτης μαρμάρων» (το χρησιμοποιήσαμε και στους τίτλους του άρθρου) και βάνδαλος που με δωροδοκίες και άλλα αθέμιτα μέσα, λήστεψε σπουδαία μνημεία του παρελθόντος για προσωπικό του όφελος. Ο Σατομπριάν, οι περιηγητές Ντόντγουελ, Ντάγκλας και Κλαρκ, ο ποιητής Οράτιος Σμιθ, ο φίλος του Βύρωνα Χόμπχαουζ κ.ά. διαμαρτυρήθηκαν και περιέγραψαν με τα πλέον μελανά χρώματα τη διαρπαγή. Ο λόρδος Βύρων, το 1811, στο ποίημα του «Child Harold» στιγματίζει τη λεηλασία, όπως και στο ποίημα «Η κατάρα της Αθηνάς» που δημοσιεύεται τον ίδιο χρόνο.

Το 1890, ο Βρετανός Λόγιος, F. Harrison, έγραψε στο περιοδικό «Nineteenth Century» («19ος Αιώνας») το περίφημο άρθρο «Απόδοτε τα Ελγίνεια Μάρμαρα». Ο διευθυντής του περιοδικού James Knowler, του απάντησε με το άρθρο «Ο Αστεϊσμός περί των Ελγινείων Μαρμάρων», στο οποίο, γράφει, περίπου ότι ο Harrison αστειεύεται (!) όταν προβάλλει το συγκεκριμένο αίτημα. Στον Knowler, απάντησε σκληρά, ο Καβάφης, με άρθρο του στο περιοδικό της Αλεξάνδρειας «Rivista Quindicinale».
Τον Γενάρη του 1941, έγινε πρόταση στη Βουλή των Κοινοτήτων  για την επιστροφή των Μαρμάρων μετά τη λήξη του πολέμου και μέσα στα πλαίσια της κοινής πολεμικής προσπάθειας Ελλάδας και Βρετανίας εκείνη την εποχή, ωστόσο η κυβερνητική απάντηση ήταν αποθαρρυντική.

Η προσπάθεια για επαναπατρισμό των Μαρμάρων του Παρθενώνα, αναζωπυρώθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, με την ανάληψη της ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού από την αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη. 
Μετά από αίτηση της τότε ελληνικής κυβέρνησης που επανέφερε το θέμα, η σύνοδος των υπουργών Πολιτισμού των χωρών μελών της UNESCO στο Μεξικό, αποφάνθηκε στις 3 Αυγούστου 1982, υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων στην Ελλάδα (απόφαση 4/09 της UNESCO). Τον ίδιο χρόνο συστάθηκε στο Λονδίνο βρετανική επιτροπή, με σκοπό την επιστροφή των γλυπτών.
Κι ενώ περιμένουμε το Βρετανικό Μουσείο, στην έκθεση Duveen του οποίου βρίσκονται από το 1936, τα μάρμαρα και τη βρετανική κυβέρνηση να πάρουν, επιτέλους, τη σωστή και δίκαια απόφαση για επιστροφή των Μαρμάρων, έχουμε ένα απτό δείγμα αναγνώρισης λάθους και διόρθωσής του από... την Ιταλία.
Στις 24/9/2008, ο τότε Ιταλός πρόεδρος Τζόρτζιο Ναπολιτάνο παρέδωσε επισκεπτόμενος τη χώρα μας το λεγόμενο Τμήμα του Παλέρμο. Πρόκειται για ένα γλυπτό 2.500 ετών του ποδιού και του φορέματος της θεάς Άρτεμης που είχε κλαπεί από τον Έλγιν και δόθηκε στον Βρετανό πρόξενο στη Σικελία το 1816. Για 2 περίπου αιώνες, το τμήμα αυτό, βρισκόταν στο Αρχαιολογικό Μουσείο Σαλίνας στο Παλέρμο. Οι προσπάθειες της χώρας μας, που είχαν διάρκεια 13 ετών, για επιστροφή του, ευοδώθηκαν τελικά το 2008. 

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το περιβόητο φιρμάνι με τη χρήση του οποίου ο Έλγιν μπόρεσε να προβεί στις βάρβαρες ενέργειες του.
Όπως είδαμε και παραπάνω, το φιρμάνι δεν έχει καν την υπογραφή του σουλτάνου. Επίσης ζητά να μην παρεμποδιστούν από κανένα τα μέλη του «συνεργείου» του Έλγιν, προκειμένου να πάρουν «μερικά κομμάτια πέτρας με επιγραφές και γλυπτά» («dual due pezzi di pietra con inscrizioni e figure»). 
Το πρωτότυπο φιρμάνι δεν βρέθηκε ως σήμερα, ούτε στα τουρκικά αρχεία. Η μετάφραση στα ιταλικά που αναφέραμε, έγινε από τον Γραμματέα της βρετανικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη Πιζανί. Το φιρμάνι στα ιταλικά, δόθηκε στον ιερέα Χαντ και από εκεί έγινε η μετάφρασή του στα αγγλικά, για να εξεταστεί από την Επιτροπή της Βρετανικής Βουλής.

Η έκφραση «Χαμένοι στη Μετάφραση», προφανώς είναι εμπνευσμένη από την ιστορία αυτή, καθώς ο Λουζιέρι δεν γνώριζε αγγλικά, ο Έλγιν δεν γνώριζε ιταλικά και οι μεταξύ τους «συμβάσεις» υπογράφονταν στα γαλλικά! Μύλος δηλαδή!

Read More 0 comments

Παραδείγματα οργίων υπάρχουν σε πολλές πηγές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επρόκειτο για κοινωνίες οργίων.

Εκτός από τη φιλοσοφία, το δίκαιο, τις τέχνες και γενικότερα τις «υψηλές» ιδέες, μία στερεοτυπική εικόνα που έχει κατασκευαστεί για την αρχαιοελληνική και τη ρωμαϊκή αρχαιότητα είναι αυτή της απόλυτης σεξουαλικής ελευθερίας η οποία μάλιστα εκδηλωνόταν μέσω των περίφημων και τελετουργικών οργίων. Επρόκειτο για συναθροίσεις απολαύσεων, αλκοόλ, σεξ και γαστρονομίας. Ήταν όμως αυτή η πραγματικότητα; Συνδεόταν τόσο έντονα η αρχαιότητα με τα όργια;

Πριν προχωρήσουμε, είναι πολύ σημαντικό να διευκρινιστεί ότι ο όρος «όργια» πήρε τη σημερινή της σημασία (αυτή που αφορά κατά κύριο λόγο σεξουαλικές πράξεις) στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Παρ' όλα αυτά, το ίδιο το όργιο δεν είναι μία μοντέρνα επινόηση. Εορτασμούς που συνδύαζαν σεξουαλικές πρακτικές με αλκοόλ και πλούσια γεύματα βρίσκουμε πολύ συχνά στην κλασική φιλολογία.

Παραδείγματα οργίων

Για παράδειγμα, τον 4ο αιώνα π.Χ., ο ρήτορας Αισχίνης κατηγορεί σε έναν λόγο του τον Τίμαρχο ότι έχει παραδοθεί σε «ντροπιαστικές ανηθικότητες και αμαρτίες». Αυτό για το οποίο κατηγορούνταν ο Τίμαρχος φαίνεται να ήταν πως καλούσε στο σπίτι του μουσικούς για διάφορα δείπνα τα οποία διοργάνωνε. Οι μουσικοί στην ουσία δεν επιλέγονταν μόνο για τις μουσικές τους ικανότητες. Ήταν σεξεργάτες με αρμοδιότητά τους να ικανοποιούν τους καλεσμένους με διάφορους τρόπους μεταξύ των οποίων και σεξουαλικούς.

Αργότερα, το 346 π.Χ, φαίνεται ότι η Αθήνα έστειλε στον βασιλιά Φίλιππο της Μακεδονίας πρέσβεις, προκειμένου να σκιαγραφήσουν τις επόμενες κινήσεις της ανερχόμενης στρατιωτικής δύναμης. Οι πρέσβεις αυτοί ενεπλάκησαν σε όργια που σκοπό είχαν να τους διαφθείρουν, πράγμα που τελικά πέτυχαν. Εξάλλου, ο μεγάλος εχθρός του Φιλίππου στην Αθήνα, ο Δημοσθένης, τον κατηγορεί για τα ανήθικα όργια που κάνει με «πόρνες και ψάρια» (η κατανάλωση ψαριών θεωρούνται πολυτέλεια από τότε).

Οι Ρωμαίοι ιστορικοί επίσης περιγράφουν εορτασμούς που συνδύαζαν υψηλή γαστρονομία, αλκοόλ και φυσικά σεξ. Ο τύραννος Σύλλας για παράδειγμα ήταν γνωστός για τη διεξαγωγή τέτοιων συναθροίσεων. Φέρεται να γλεντοκοπούσε πολύ συχνά και μέχρι το πρωί με κωμικούς, μουσικούς και μίμους.

Ο Τιβέριος επίσης διοργάνωνε όργια στο παλάτι του στο Capri. Όπως μαρτυρούν πηγές, είχε μία ομάδα νεαρών ηθοποιών οι οποίοι μπροστά στα μάτια του ίδιου και των καλεσμένων του είχαν σεξουαλικές επαφές. Είναι γνωστό βέβαια ότι ο περίφημος Καλιγούλας έκανε σεξ με τις αδερφές του έχοντας ως κοινό τους καλεσμένους του.

Ήταν κοινωνία οργίων;

Αυτά είναι μόνο ελάχιστα από τα παράδειγμα αναφορών σε όργια που διασώζονται μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχει αμφιβολία, λοιπόν, σχετικά με την ύπαρξη ή μη οργίων στην αρχαιότητα. Το ζήτημα όμως είναι ότι αυτά δεν ήταν περισσότερο «κοινή πρακτική» από ό,τι συμβαίνει σήμερα.

Οι πηγές μας είναι σίγουρα πολλές αλλά συνήθως διασώζονται ως κατηγορίες προς το πρόσωπο όσων συμμετείχαν σε αυτά. Με άλλα λόγια, θεωρούνταν και τότε «ανήθικα». Η σύνδεσή τους με την κλασική αρχαιότητα τελικά γιγαντώθηκε λόγω του εκχριστιανισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως παράδειγμα προς αποφυγή ενός φαύλου τρόπου ζωής συνυφασμένου με την ειδωλολατρία.

Στην πραγματικότητα βέβαια, τα όργια υπήρχαν ως πρακτική σε διάφορες εποχές και σε διάφορους πολιτισμούς, ακόμα και σε εκείνους που σήμερα θεωρούνται πιο εγκρατείς.

Read More 0 comments

Το Storozhevoy

Τα γεγονότα που ενέπνευσαν την κλασσική ταινία «Το Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη», δεν αφορούν στην πραγματικότητα μια ανταρσία ενός τροποποιημένου υποβρυχίου κατηγορίας Akula, όπως συμβαίνει στην ταινία, αλλά στην ανταρσία μια φρεγάτας, εξοπλισμένης με την, τότε, τελευταία λέξη της σοβιετικής τεχνολογίας. Τα χρονικό γύρω από την ανταρσία κατέγραψε ο ιστορικός Γκρέγκορι Γιανγκ, από το οποίο, διαβάζοντας το, εμπνεύστηκε ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας φαντασίας Tom Clancy.

Το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου 1975, ο καπετάνιος Ανατόλι Ποτούλνι, διοικητής της Σοβιετικής φρεγάτας Storozhevoy («ο Φρουρός») ενημερώθηκε ότι πολλοί από τους αξιωματικούς του ήταν μεθυσμένοι κάτω από το κατάστρωμα στο διαμέρισμα που βρισκόταν το σόναρ του πλοίου. Αυτό ανέφερε ο χαρισματικός πολιτικός αξιωματικός του πλοίου, ο καπετάνιος Βαλέρι Σάμπλιν, υπεύθυνος για τη διατήρηση του ηθικού και της αφοσίωσης του πληρώματος. Ο Ποτούλνι πήγε κάτω από το κατάστρωμα, αλλά δεν να συμβαίνει τίποτα κακό – εκείνη τη στιγμή άκουσε την καταπακτή πίσω του να κλειδώνει.

Ο Βαλέρι Σάμπλιν

«Λυπάμαι, δεν μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό», του είπε ο Σάμπλιν, όταν ο καπετάνιος χτύπησε στην καταπακτή. «Μόλις φτάσουμε στον προορισμό μας, θα σας επιτραπεί να επιλέξετε τη μοίρα σας».

Ο 37χρονος κομισάριος πάντα ξεχώριζε για τον εξαιρετικό του ιδεαλισμό. Ενώ ήταν ακόμη δόκιμος, είχε γράψει στον Νικήτα Χρουστσόφ, προσφέροντας συγκεκριμένες συμβουλές για την πραγματοποίηση λενινιστικών μεταρρυθμίσεων. Τώρα, ήταν μεγάλος επικριτής του Λεονίντ Μπρέζνεφ, ο οποίος κατά τη διάρκεια της «εποχής της στασιμότητας» επικεντρώθηκε στις δαπάνες για στρατιωτικά έργα και οπισθοδρόμησε σε μεγάλο βαθμό στις πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Ο Σάμπλιν ήταν αναστατωμένος από τα προνόμια και τη διαφθορά της σοβιετικής γραφειοκρατικής ελίτ σε μια υποτιθέμενη αταξική κοινωνία.

Ο κομισάριος είπε στον βοηθό του, τον εικοσάχρονο Αλεξάντερ Σέιν, να κάτσει φρουρός έξω από το δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν κλειδωμένος ο καπετάνιος, δίνοντας του ένα πιστόλι. Στη συνέχεια ο Σάμπλιν συγκάλεσε τους έξι αξιωματικούς του πλοίου και αποκάλυψε το σχέδιό του: να πλεύσει με το Storozhevoy, από το λιμάνι της Ρίγα, στο Λένινγκραντ 500 μίλια βορειοανατολικά. Η φρεγάτα θα έφτανε στο νησί Kronstadt – το μέρος των παλαιών ναυτικών ανταρσιών που είχαν εμπνεύσει τις ρωσικές επαναστάσεις το 1905 και το 1917. Από εκεί θα μετέδιδε το κάλεσμα του για μια νέα λενινιστική επανάσταση.

Οι αξιωματικοί του πλοίου ψήφισαν για το αν θα υποστηρίξουν τον Σάμπλιν, ρίχνοντας μαύρα και άσπρα κομμάτια πούλια ντάμας μέσα σε ένα κύπελλο, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν ισοπαλία. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος του πλοίου πήρε το μέρος του Σάμπλιν και κλείδωσε τους διαφωνούντες αξιωματικούς στις καμπίνες τους.

Ο Σάμπλιν οραματιζόταν το πολιτικά ανεξάρτητο πλήρωμα του Storozhevoy, να μεταδίδει καθημερινά καλέσματα για μεταρρυθμίσεις σε ολόκληρο το έθνος, ενώ παράλληλα θα διέθετε απαραίτητες προμήθειες και ασυλία από τη δίωξη.

Ένας από τους υποτιθέμενους υποστηρικτές του Σάμπλιν, ο υπολοχαγός Firsov, έφυγε κρυφά από το Storozhevoy και προειδοποίησε τους φρουρούς ενός κοντινού υποβρυχίου.

Ο Σάμπλιν είχε προγραμματίσει να φύγει με το στόλο το επόμενο πρωί και στην συνέχεια να κινηθεί προς τα βόρεια. Συνειδητοποιώντας ότι το σχέδιο του κινδύνευε να αποκαλυφθεί, ο Σάμπλιν ξεγλίστρησε με τη φρεγάτα από το λιμάνι τα μεσάνυχτα με το ραντάρ και τα φώτα πορείας απενεργοποιημένα, πλέοντας κατά μήκος των επικινδύνων ρηχών νερών του ποταπού Daugava.

Οι Σοβιετικοί αντεπιτίθενται

Για να φτάσει στο Λένινγκραντ, ο Σάμπλιν έπρεπε πρώτα να ταξιδέψει βόρεια στη Βαλτική Θάλασσα – προς τη Σουηδία. Καθώς ο σοβιετικός στόλος της Βαλτικής κατάλαβε σιγά-σιγά αυτό που συνέβαινε, υπέθεσε ότι το Storozhevoy σκόπευε να αυτομολήσει στο σκανδιναβικό κράτος. Εξάλλου, αυτό είχε συμβεί και το 1961, όταν ο Λιθουανός καπετάνιος Jonas Plaskus παρέδωσε το υποβρύχιο του στο νησί Gotland.

Ωστόσο, το Storozhevoy, ηλικίας μόλις 18 μηνών, ήταν μία από τις εξελιγμένες φρεγάτες της κατηγορίας Burevestnik του Ναυτικού (κωδική ονομασία του NATO Krivak I). Έχει σχεδιαστεί για να κυνηγάει αμερικανικά υποβρύχια από απόσταση έως και πενήντα χιλιομέτρων χρησιμοποιώντας ρουκέτες RBU-6000 μικρής εμβέλειας και τους πυραύλους SS-N-14 Metel («Χιονοθύελλα»). Θα ήταν μια καταστροφή αν ο εξελιγμένος κυνηγός υποβρυχίων έπεφτε σε δυτικά χέρια.

Ένας αντιναύαρχος ικέτευε μάταια τον Σάμπλιν μέσω ασυρμάτου να γυρίσει πίσω, υποσχόμενός τη συγχώρεση. Τέλος, αναγκάστηκαν να ξυπνήσουν τον Brezhnev τον ύπνο του στις 4:00 πμ με τα κακά νέα. Εξουσιοδότησε τη χρήση θανατηφόρων μέσων για να αποτρέψει μια ταπεινωτική για την ΕΣΣΔ αυτομόληση.

Έντεκα πλοία ταχείας επίθεσης αποστέλλονταν από τη Ρίγα και τη Λιτσετζιά, της Λετονίας, για να κυνηγήσουν την φρεγάτα. Εν τω μεταξύ, τα αεροσκάφη του Σοβιετικού Πολεμικού Ναυτικού Il-38 και τα βομβαρδιστικά αεροσκάφη Tu-16 Badger άρχισαν να χτενίζουν τις θάλασσες. Στις προσπάθειες τους προστέθηκαν στην συνέχεια αεροσκάφη Yak-28I και-28L «Brewers» του 668ου σμήνους της Σοβιετικής Πολεμικής Αεροπορίας.

Ωστόσο, η ορατότητα ήταν κακή, και εξαιτίας της σιωπηλής λειτουργίας του Storozhevoy ήταν δύσκολο να εντοπιστεί στον ανοιχτό Κόλπο της Ρίγας. Αλλά στις 6:00 πμ, το Storzhevoy βρέθηκε αντιμέτωπο με πυκνή ομίχλη, αναγκάζοντας τον Σάμπλιν να ενεργοποιήσει το ραντάρ του πλοίου για να αποφύγει τις συγκρούσεις με εμπορικά πλοία. Επιπλέον, καθώς περνούσε το στενό Irbe, εντοπίστηκε από έναν φάρο.

Τα Yak-28 κατευθύνθηκαν προς το Irbe, εντόπισαν ένα πλοίο και έριξαν βόμβες τύπου FAB-250, σκίζοντας το σκαρί του πλοίου με θραύσματα, αλλά το πλοίο που χτύπησαν δεν ήταν το Storzhevoy. Επρόκειτο για ένα σοβιετικό φορτηγό πλοίο με προορισμό τη Φινλανδία.

Στη συνέχεια γύρω στις 8:00 π.μ., τα Tu-16 έφτασαν κοντά στις εκπομπές του ραντάρ του Storozhevoy. Τα τεράστια βομβαρδιστικά ήταν οπλισμένα με κατευθυνόμενους πυραύλους KSR-5 «Kingfish». Η φρεγάτα, όμως, πλέον βρισκόταν σε διεθνή ύδατα στην Βαλτική Θάλασσα και οι πιλότοι αρνήθηκαν να εκτοξεύσουν τους πυραύλους τους, είτε απρόθυμοι να διακινδυνεύσουν να χτυπήσουν ένα ουδέτερο πλοίο είτε γιατί δεν ήθελαν να χτυπήσουν τους συμπατριώτες τους. Οι Σουηδοί χειριστές ραντάρ παρατήρησαν τη φρενίτιδα της Σοβιετικής αεροπορικής και ναυτικής δραστηριότητας και άκουγαν τις ανταλλαγές μηνυμάτων μέσω ασυρμάτου.

Τελικά, και τα 36 Yak-28 του 668ου Σμήνους απεστάλησαν για να ενταχθούν στο κυνήγι. Τέτοιο ήταν το χάος που επικρατούσε που πολλά από τα Yak-28 παραλίγο να συγκρουστούν θανάσιμα στον αεροδιάδρομο κατά την απογείωση τους. Εν τω μεταξύ, δύο πυραυλάκατοι υπό τον καπετάνιο Bobrikov έφτασαν σε απόσταση πενήντα μιλίων από το Storzhevoy, έχοντας πλεόν την φρεγάτα εντός της εμβέλειας πυρός των P-15 Termit πυραύλων τους.

Ωστόσο, τα Yak-28 χτύπησαν πρώτα. Ένα από αυτά χτύπησε την μία πλευρά του Storozhevoy με το πυροβόλο είκοσι τριών χιλιοστών του. Η φρεγάτα ήταν εξοπλισμένη με πυροβόλα κανόνια και αντιαεροπορικούς πυραύλους SA-N-4 Osa, αλλά δεν τα χρησιμοποίησε για να αμυνθεί, είτε γιατί δεν είχαν φορτωμένα πυρομαχικά, είτε γιατί ο Σάμπλιν είχε δώσει εντολή να μην ανταποδώσουν τα πυρά.

Τα βομβαρδιστικά άρχισαν να πραγματοποιούν επαναλαμβανόμενες επιθέσεις κατά της φρεγάτας. Ένας πύραυλος FAB-250 χτύπησε στην πρύμνη του πλοίου, διαλύοντας το πίσω μέρος του καταστρώματος και προκαλόντας ζημιές στο γρανάζι του συστήματος διεύθυνσης. Το Storzhevoy άρχισε να βάζει νερά και έπλεε κυκλικά μέχρι που ακινητοποιήθηκε 50 ναυτικά μίλια από τα σουηδικά χωρικά ύδατα.

Εν τω μεταξύ, τρία μέλη του πληρώματος απελευθέρωσαν τον καπετάνιο Πουτόλνι από το χώρο του σόναρ. Οπλισμένος με ένα πιστόλι, έκανε έφοδο στην γέφυρα του πλοίου και πυροβόλησε τον Σάμπλιν στο πόδι. Στις 10:32 π.μ. έστειλε απεγνωσμένο μήνυμα: «Το πλοίο σταμάτησε. Έχω πάρει τον έλεγχο.»

Τα Yak σταμάτησαν τις επιθέσεις τους, αλλά όχι πριν μια ομάδα από αυτά χτυπήσει εσφαλμένα σοβιετικά πλοία καταδίωξης, τα οποία ανταπέδωσαν τα πυρά, χωρίς να προκληθεί κάποια ζημιά. Καταδρομείς επιβιβάστηκαν στο Storozhevoy και συνέλαβαν το πλήρωμά του.

Η Μόσχα κάλυψε το περιστατικό διοργανώνοντας ναυτικές ασκήσεις την επόμενη μέρα. Οι πιλότοι των βομβαρδιστικών επιπλήχθηκαν για τα φίλια πυρά και τα λάθη τους κατά την διάρκεια της καταδίωξης. Το πλήρωμα του Storozhevoy κρατήθηκε για μήνες, αλλά στο τέλος, δικάστηκαν μόνο μια χούφτα αξιωματικοί. Από αυτούς, μόλις δύο καταδικάσθηκαν – ο Σέιν, ο οποίος καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια φυλάκισης και ο Σάμπλιν. Καταδικασμένος για προδοσία, εκτελέστηκε στις 3 Αυγούστου 1976 και θάφτηκε σε έναν μη σηματοδοτημένο τάφο. Το 1994, μετά θάνατον, η ποινή του μετατράπηκε σε δέκα χρόνια φυλάκισης για την παραβίαση διαταγών.

Χρόνια μετά το αποτυχημένο σχέδιο του Σάμπλιν, ο Αμερικανός ιστορικός Γκρεγκόρι Γιάνγκ συγκέντρωσε τις αναφορές για την ανταρσία αυτή στην διατριβή του, η οποία διαβάστηκε αργότερα από έναν ασφαλιστή, τον Tom Clancy. Εμπνευσμένος από την ιστορία της φρεγάτας Storozhevoy και από την ιστορία του προηγούμενου στασιαστή σοβιετικού τους, Jonas Plaskus, ο Clancy έγραψε το βιβλίο του «Το Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη». Αλλά σε αντίθεση με τον απογοητευμένο καπετάνιο του υποβρυχίου του μυθιστορήματος Marko Ramius, ο Βαλέρι Σάμπλιν διακινδύνευσε τα πάντα, όχι για να αυτομολήσει, αλλά για μια δονκιχωτική προσπάθεια να αλλάξει το σοβιετικό σύστημα στο οποίο πίστευε με πάθος.

Read More 0 comments

 Το λαμπρό αστέρι στον ουρανό, οι τρεις μάγοι με τα δώρα και η φάτνη, αποτελούν σκηνές βαθιά εντυπωμένες στο υποσυνείδητο των κατοίκων του δυτικού –κυρίως- κόσμου. Όλες τους σχετίζονται με τη γέννηση του Ιησού, ιδρυτή της Χριστιανικής θρησκείας, που περιγράφεται λεπτομερώς στα λεγόμενα «ευαγγέλια», θεολογικά κείμενα που γράφτηκαν κατά τα τέλη του πρώτου και κατά τη διάρκεια του δευτέρου μεταχριστιανικού αιώνα. Όμως κάποιοι εδώ και 250 περίπου χρόνια θεωρούν ότι τα γεγονότα δεν εκτυλίχθηκαν ακριβώς έτσι. Φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξουν πως δεν έγιναν ποτέ!

Από τον περασμένο αιώνα έχει ξεκινήσει στο εξωτερικό μια προσπάθεια επαναπροσέγγισης του προσώπου «Ιησούς» μέσα στον ακαδημαϊκό κόσμο. Έτσι άλλοι τον εξετάζουν ως έναν ανατρεπτικό επαναστάτη, άλλοι τον θεωρούν έναν εναλλακτικό φιλόσοφο της εποχής του, άλλοι κάνουν λόγο για τον πρώτο φεμινιστή και άλλοι για τον πιο δημοφιλή Εσσαίο της εποχής του. Έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι μέσα από τους οποίους μπορεί κανείς να αναζητήσει παρόμοιες αναλύσεις.

Υπάρχει όμως και μια σχολή καθηγητών και ανεξάρτητων ερευνητών, που από το 1760 περίπου και εξής, κρίνει ότι η όποια προσέγγιση του προσώπου του Ιησού πρέπει να γίνεται μόνο σε μυθολογικό επίπεδο. Αιτία; Θεωρούν ότι ο Ιησούς δεν υπήρξε ποτέ!

Το Ρεύμα των Μυθικιστών

Οι όροι «Χριστολογικό πρόβλημα», «θεωρία του μύθου του Ιησού» και «Μυθικισμός», αποτελούν κάποιες από τις φράσεις ή λέξεις που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές της ιστορικής ανυπαρξίας του ιδρυτή του Χριστιανισμού με σκοπό να προσδιορίσουν τις θέσεις τους. Σε αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιηθεί ο όρος «Μυθικισμός» που φαίνεται  να κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια μέσα σε αυτούς τους κύκλους.

Ας προσπαθήσουμε όμως να δώσουμε έναν ακριβή ορισμό της λέξης

Ο Μυθικισμός εκπροσωπεί την πεποίθηση ότι πολλοί Θεοί, Θεές και άλλοι ήρωες και θρυλικές φιγούρες οι οποίοι και συνδέονταν με εκπληκτικές και υπερφυσικές ικανότητες, δεν υπήρξαν πραγματικά πρόσωπα, αλλά μυθολογικοί χαρακτήρες. Οι Μυθικιστές υποστηρίζουν επίσης ότι αρκετές από αυτές τις φιγούρες αντιπροσώπευαν ή συμβόλιζαν ουράνια σώματα όπως τον Ήλιο, τη Σελήνη, τα αστέρια, τους πλανήτες, τους αστερισμούς κτλ., οπτική που αντανακλάται στους όρους «αστρομυθολογία» ή «αστροθεολογία». Ως ένα ενδεικτικό παράδειγμα της θέσης των Μυθικιστών, μπορούμε να αναφέρουμε πως διάφοροι βιβλικοί χαρακτήρες όπως ο Αδάμ και η Εύα, ο Σατανάς, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο βασιλιάς Δαυϊδ, ο Σολομώντας και ο Ιησούς Χριστός, μαζί με άλλες οντότητες, αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα μυθολογικές φιγούρες ανάλογης σημασίας με αυτές των Αιγυπτίων, των Σουμερίων, των Φοινίκων, των Ινδών, των Ελλήνων, των Ρωμαίων και άλλων λαών, που αντιμετωπίζονται όμως μέχρι και τις μέρες μας περισσότερο ως μύθοι, παρά ως ιστορικά πρόσωπα.

Οι πρώτοι των πρώτων

Ο κατάλογος των ακαδημαϊκών ιστορικών- θεολόγων και ερευνητών που έχουν κατά καιρούς αμφισβητήσει την ιστορική ύπαρξη του Ιησού είναι μακρύς. Λόγω του περιορισμένου χώρου, θα γίνει αναφορά μόνο σε τρεις σημαντικούς εκπροσώπους αυτού του ρεύματος που επηρέασαν με το έργο τους αρκετούς σύγχρονούς τους.


Charles François Dupuis (1742-1809), Γαλλία. Καθηγητής ρητορικής στο College de Lisieux στο Παρίσι, ο Dupuis εκδίδει το 1795 το έργο του «Origine de tous les Cultes ou La Religion universelle». Έκανε μια Αστρο-μυθική ερμηνεία του Χριστιανισμού (ουσιαστικά πρόκειται για τον κλάδο που σήμερα ονομάζεται Αστροθεολογία). Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο ίδιος κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας του εξαιτίας των αντιδράσεων που προκάλεσε στο θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής του. Στα ελληνικά κυκλοφορεί (αν και σχεδόν εξαντλημένο σήμερα) το έργο του «Ερμηνεία του μύθου του Ήλιου που λατρεύτηκε με το όνομα του Χριστού» από τις εκδόσεις Ιδεοθέατρον.

Bruno Bauer (1809-1882), Γερμανία. Το 1841 δημοσιεύει το έργο « Kritik der evangelischen Geschichte der Synoptiker » και το 1877 το «Christus und die Caesaren. Der Hervorgang des Christentums aus dem romischen Griechentum». Πρόκειται ίσως για τον άνθρωπο που έθεσε τις πιο στέρεες βάσεις του ρεύματος των Μυθικιστών. Καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βόννης, ο Bauer αμφισβήτησε την αυθεντικότητα των Επιστολών του Παύλου (στις οποίες διέκρινε την επιρροή της Στωικής φιλοσοφικής σχολής) και το ρόλο του Φίλωνα στο νεοσύστατο Χριστιανισμό. Ο Bauer ήταν από τους πρώτους που στάθηκε στην ιστορικότητα του Ιησού, απορρίπτοντάς την κατηγορηματικά. «Όλα όσα είναι γνωστά για τον Ιησού ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας.», υποστήριξε χαρακτηριστικά. Οι απόψεις του είχαν ως αποτέλεσμα την απομάκρυνσή του από την έδρα της Θεολογίας στο πανεπιστήμιο του Tubingen το 1842.

John Robertson (1856-1933), Αγγλία. Το 1910 δημοσιεύει το «Christianity and Mythology», ένα χρόνο αργότερα το «Pagan Christs: Studies in Comparative Hierology» και το 1917 το «The Jesus Problem». Ο Robertson ήταν Βρετανός δημοσιογράφος με πλούσιο συγγραφικό έργο. Διετέλεσε μάλιστα και βουλευτής την περίοδο 1906-1918. Υποστήριξε σε αρκετά έργα του τη θεωρία του Μυθικισμού και πίστευε ότι προχριστιανικές τελετουργίες που σχετίζονταν με ηλιακές θεότητες ενέπνευσαν τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης στο να δημιουργήσουν έναν ιστορικό Ιησού.

Τα επιχειρήματα

Οι Μυθικιστές χρησιμοποιούν μια πληθώρα επιχειρημάτων για να στηρίξουν τις θέσεις τους σχετικά με την ιστορική ανυπαρξία του Ιησού. Ακολουθούν τα κυριότερα εξ’ αυτών. Κατ’ αρχάς στηρίζονται στην ίδια την έλλειψη απτών ιστορικών και αρχαιολογικών στοιχείων. Κανένας από τους ιστορικούς που έζησαν μέσα στην περίοδο 0-40 δεν αναφέρει κάτι για τον Ιησού και τη δράση του. Οι περιγραφές των ευαγγελίων (που δεν μπορούν να θεωρηθούν ιστορία, αλλά κείμενα πίστεως), χρονολογούνται δεκαετίες αργότερα. Επιπροσθέτως, ορισμένες αναφορές μεταγενέστερων ιστορικών (βλ. Φλάβιος Ιώσηπος, Τάκιτος, Σουετώνιος κτλ.) έχουν αποδειχτεί είτε πλαστές-μεταγενέστερες προσθήκες των χριστιανών, είτε χαρακτηρίζονται εντελώς αόριστες για να «στηρίξουν» την παρουσία του Ιησού στα γεγονότα. Θεωρούν πως και μόνο το γεγονός της προσπάθειας πλαστογράφησης κειμένων με σκοπό να στηριχθεί ένα ιστορικό γεγονός, προκαλεί αυτομάτως πολλαπλά ερωτηματικά για την αξιοπιστία του.

Ερωτηματικά προκαλεί επίσης και η … «σύγκρουση» του Ιησού του Παύλου με τον Ιησού των ευαγγελίων. Οι Μυθικιστές –και όχι μόνο- υποστηρίζουν πως ο Παύλος δεν φαίνεται να μιλά στο έργο του για έναν ιστορικό Ιησού, αλλά για έναν Μεσσία τοποθετημένο στους ουρανούς, ενώ το ίδιο συμβολικές είναι και οι αναφορές του για τη σταύρωση και την ανάσταση μέσα στα πλαίσια της θρησκείας που διαδίδει. Φαίνεται πως οι πρώτοι χριστιανοί τοποθετούσαν τον «Χριστό» τους σε ένα πεδίο συμβόλων, κάτι που διαφαίνεται άλλωστε και στην κόντρα μεταξύ Εκκλησίας και Γνωστικών τις επόμενες δεκαετίες.

Τέλος, αναφορά θα πρέπει να γίνει και στα πάμπολλα κοινά αρχετυπικά στοιχεία που παρουσιάζει ο Ιησούς με άλλες προχριστιανικές θεότητες ή ιστορικές μορφές της λεκάνης της Μεσογείου και όχι μόνο. Διόνυσος-Βάκχος, Ώρος, Μίθρας, Άττις, Απολλώνιος ο Τυανέας, Ιούλιος Καίσαρας, Ιούδας ο Γαλιλαίος, Κρίσνα, Βούδας. Οι ιστορίες και οι μύθοι που τους ακολουθούν, παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες με τις εξιστορήσεις των ευαγγελίων για τον Ιησού.

Οι Τάσεις

Τρεις είναι οι κύριες τάσεις που παρατηρούνται μέσα στους κόλπους των Μυθικιστών σχετικά με τις απαρχές του Χριστιανισμού.

Η πρώτη από αυτές έχει να κάνει με την αστροθεολογική ερμηνεία της χριστιανικής διδασκαλίας. Την πεποίθηση, δηλαδή, ότι οι ιστορίες της γέννησης, της ζωής και της ανάστασης του Ιησού, αποτελούν κλεμμένα αρχετυπικά στοιχεία πανάρχαιων κοσμολογικών αντιλήψεων.

Μια δεύτερη άποψη, υποστηρίζει τη θέση που θέλει τον χριστιανισμό ως ένα εβραϊκό γέννημα των νέων συνθηκών που διαμορφώθηκαν στη Γαλιλαία αμέσως μετά την καταστροφή του Ναού στην Ιερουσαλήμ το 70. Με αυτό τον τρόπο, ο απελευθερωτής «Μεσσίας» που ανέμεναν οι απογοητευμένοι Ιουδαίοι, έπρεπε επιτέλους να «αποκτήσει» σάρκα και οστά.

Η τρίτη και τελευταία άποψη θέλει τον χριστιανισμό ένα δημιούργημα της ρωμαϊκής αριστοκρατικής τάξης, στην προσπάθειά της να «παγκοσμιοποιήσει» τη λατρεία των θεοποιημένων Καισάρων (βλ. Ιούλιου, Νέρωνα και Τίτου).

Τι γίνεται σήμερα

Τις τελευταίες δεκαετίες πραγματοποιούνται αρκετά σχετικά συνέδρια με συμμετοχή ακαδημαϊκών. Σημαντικότερα εξ’ αυτών το Jesus Seminar (1985) και το Jesus Project (2007-2009). Επίσης, διενεργούνται δημόσια debates σε πανεπιστημιακές αίθουσες, ενώ αρκετά είναι και τα βιβλία που εκδίδονται σε ετήσια βάση γύρω από το πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού. Κυριότεροι εκφραστές του ρεύματος των Μυθικιστών στις μέρες μας είναι ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Robert Price, ο Καναδός συγγραφέας Earl Doherty, ο Βρετανός ιστορικός Kenneth Humprheys και η Αμερικανίδα φιλελληνίδα συγγραφέας D.M Murdock (γνωστότερη και ως Acharya S).

Γεγονός είναι ότι μέχρι και σήμερα, η πλειονότητα των εκπροσώπων της παγκόσμιας ακαδημαϊκής κοινότητας αρνείται πεισματικά κάθε συζήτηση για τον Μυθικισμό. Βέβαια ο φόβος της ελευθερίας της άποψης συνεχίζει να υφίσταται… Αναφέρεται ενδεικτικά ο δεκαετής αποκλεισμός του Γερμανού καθηγητή Gerd Ludemann από το πανεπιστήμιο του Gottingen το 1999, αμέσως μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του «The Great Deception: And What Jesus Really Said and Did».

Όμως έναν ιδιότυπο μοχλό πίεσης προς αυτή την κατεύθυνση ίσως αποτελέσει το διαδίκτυο. Και σε αυτή την περίπτωση φαίνεται να μετατρέπεται σε ένα πρώτης τάξεως μέσο για τη διάδοση ενός ζητήματος που θα μας απασχολήσει ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια…

Μηνάς Παπαγεωργίου, περιοδικό “Φαινόμενα” του Ελεύθερου Τύπου (τ. 13 – 23/12/2010)

Read More 0 comments

 












Από τα στοιχεία μετά από έρευνα και μελέτη της Ιλιάδας που ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να κάνει και να απαντήσει στην ερώτηση αυτήν είναι ότι ΝΑΙ, οι Τρώες είναι Έλληνες.

Ο Τρωικός πόλεμος ΝΑΙ, είναι ένας εμφύλιος πόλεμος.

Κάνουμε την αρχή από το όνομα της πόλεως το οποίο είναι Τροία άλλα και Ίλιον.

Ο  Όμηρος μας παρουσιάζει  τον  βασιλιά  των Τρώων Πρίαμο, την  οικογένειά  του, το γενεαλογικό  δένδρο αυτής της  δυναστείας  που  βασιλεύει  την  εποχή  του  Τρωικού  πολέμου, τα  ανάκτορά  του, την  πόλη  του, τα τείχη  της, τους  ναούς, τη  λατρεία, τα  έθιμα.

Οι  Τρώες λοιπόν φέρουν ελληνικά ονόματα, όπως Έκτωρ, Πολίτης, Αλέξανδρος, Πολυξένη, Αντήνωρ, Ανδρομάχη, Δηίφοβος, Αστυάνακτας, Ακάμας, Πολύδωρος….ενώ  υπάρχουν και διπλές  ονομασίες  που  μνημονεύει ο Όμηρος, αφού ο γιος  του Έκτορα  ονομάζεται  Αστυάνακτας  και  Σκαμάνδριος, ο Πάρης λεγόταν και  Αλέξανδρος, η Μύρινα λέγεται και  Βατεία ο ποταμός Ξάνθος  λέγεται  και Σκάμανδρος.

Ο Όμηρος παρουσιάζει  σε όλο το  έπος  τους αρχηγούς των Αχαιών και των Τρώων να  επικοινωνούν ευθέως  χωρίς  διερμηνείς, όπως  ο  Έκτορας  με  τον Αίαντα, τον  Πάτροκλο  ή  τον  Αχιλλέα,  ο  Πρίαμος  επισκέπτεται  στην σκηνή  του τον  Αχιλλέα  και  κουβεντιάζουν μόνοι τους  για την απόδοση του  νεκρού,  ο  Οδυσσέας  και  ο  Μενέλαος  κατά  την  άφιξη  των  Αχαιών  μίλησαν  στην   συνέλευση  της  Τροίας άρα όλοι μιλούν την Ελληνική γλώσσα.

Ο Όμηρος μας παρουσιάζει ότι οι Τρώες τιμούν στα ιερά τους  τους Έλληνες θεούς, ενώ ο προστάτης θεός της Τροίας είναι  θεός Απόλλωνας, στα  ταφικά  έθιμα, αναφέρονται  πανομοιότυπες  πρακτικές  για  τα  υψηλά  πρόσωπα, αφού ο Έκτορας  θα  καεί  στην  πυρά,  όπως  ο  Πάτροκλος  και  θα  τιμηθεί  με  τύμβο, οι απλοί  νεκροί  των  δύο  αντιπάλων  καίγονται,  ενώ  και  στους  δύο υπάρχουν  οιωνοσκόποι, μάντεις όπου μόνον οι Έλληνες κατέχουν και τηρούν όλα τα παραπάνω.

Όσον  αφορά  την  καταγωγή  των  Τρώων  πρώτος  ο  Όμηρος  καταθέτει,  υιοθετώντας  την  θεωρία  του  ομώνυμου  γενάρχη, ο  οποίος  μεταφέρει  συνήθως  στο  λαό  το  όνομά  του  π.χ. Δαναός – Δαναοί, Αχαιός – Αχαιοί, Ίων – Ίωνες,  έτσι και  οι  Τρώες  πήραν  το όνομά  τους  από  τον  βασιλιά – γενάρχη: τον  Τρώα.

Το  γενεαλογικό  δένδρο του  Τρώα,  όπως  άλλωστε  και  των  ελληνικών  βασιλικών  οίκων, έχει  τη  ρίζα  του  στον θεό Δία («Διογένητοι  βασιλείς»).  

Τις  σχετικές  πληροφορίες αναφέρει  ο Όμηρος  στην  Υ ραψωδία  όταν  σε 25στίχους (215-140), μας  παραθέτει  τη  γενεαλογία  του  Αινεία  και  ταυτόχρονα  εκθέτει το  γενεαλογικό  δένδρο  των  βασιλέων  της  Τροίας, :
«Ο  Δάρδανος, γιος του Δία  έχτισε  την  πόλη  Δαρδανία, και  εκείνος  γέννησε  τον ένδοξο πλούσιο  βασιλιά  Εριχθόνιο,  που  είχε  3000  θηλυκά  άλογα (φοράδες)  του  οποίου  γιος  ήταν  ο  Τρως, ο  βασιλιάς  των  Τρώων, που απέκτησε  τρία  παιδιά:
τον  Ίλο, τον  Άσσαρακο  και  τον  Γανυμήδη  (που  τον  πήραν οι  θεοί  για  οινοχόο).

Ο  Ίλος απέκτησε  γιο  τον  Λαομέδοντα  και  αυτός  τον  Πρίαμο» .

Σημαντική όμως  είναι  και η αναφορά  του Απολλοδώρου που  αναφέρει ότι  πρόγονος  των  Τρώων  ήταν ο Δάρδανος (με  αρκαδική  καταγωγή), ο  γιος  του  Δία  και  της  Ηλέκτρας (κόρης  του  Άτλαντα), αυτός βρίσκεται  εγκατεστημένος  στην  Σαμοθράκη  και  από  εκεί  θα  περάσει  στην  ακτή  της  Μικράς  Ασίας (λόγω του κατακλυσμού)  όπου  ήταν βασιλιάς  ο  Τεύκρος, γιος  του  Σκαμάνδρου(ποταμού) και  της νύμφης  Ιδαίας (οι  κάτοικοι  ονομάζονται Τευκροί).

Ο  Τεύκρος  θα  δεχθεί  φιλικά  τον Δάρδανο, ο  οποίος θα  παντρευτεί  την κόρη του  και  θα τον διαδεχθεί στον  θρόνο, ονομάζοντας την χώρα Δαρδανία (>Δαρδανέλλια). 

Ο γιός του  Εριχθόνιος  με  την  Αστυόχη (κόρη του ποταμού  Σιμόεντα) θ’ αποκτήσει  τον Τρώα, ο οποίος  θα  τον διαδεχθεί  και θα  ονομάσει τη  χώρα Τροία .

Αυτόν  θα  τον  διαδεχθεί  στον θρόνο  ο μεγαλύτερος  γιος,  που  ονομαζόταν  Ίλος, ο  οποίος  πηγαίνει  σε  αγώνες  στην  Φρυγία,  και  εκεί  θα  δεχθεί  την συμβουλή  του βασιλιά (κατόπιν μαντείας) να  κτίσει  μια  πόλη  με  τον  εξής  παράδοξο  τρόπο :
να  ακολουθήσει  μια  αγελάδα,  που  εκείνος  του  προσφέρει,  μέχρι  το  σημείο όπου  αυτή  θα  σταματήσει, εκεί  να  χτίσει  και  την  πόλη.

Η  αγελάδα, κατά  την παράδοση, σταματά  σ’  ένα  λόφο που  τον  ονόμασε  Ίλιον, ενώ  ο  Δίας  ως  θεϊκό  σημάδι  έγκρισης, του  έδωσε  το  Παλλάδιο (το  ξύλινο  άγαλμα  της  Αθηνάς  που  υπήρχε  στην πόλη).

Αυτή  η  πόλη  ονομάστηκε Τροία.
 
Οι Τρώες είναι ελληνικό φύλλο και ο τρωικός πόλεμος είναι ένας εμφύλιος πόλεμος.

Αλλά ας μην ξεχνάμε τη δομή της τότε Ελλάδας, ήταν πόλεις κράτη και το κάθε κράτος κοιτούσε το συμφέρον του. Για αυτόν τον λόγο υπήρχαν οι διαμάχες μεταξύ τους.

Read More 0 comments

«Η Αλήθεια που βγαίνει από το πηγάδι της» - Jean-Léon Gérôme

Το Ψέμα καλημέρισε την Αλήθεια, «Ωραία μέρα σήμερα» της είπε.

Η Αλήθεια για να βεβαιωθεί.. κοίταξε γύρω τον ουρανό και όντως η μέρα ήταν ωραία.

Περπάτησαν μαζί για λίγο, ώσπου έφτασαν σε ένα μεγάλο πηγάδι γεμάτο νερό.

Το Ψέμα βούτηξε το χέρι του στο νερό και γυρίζοντας στην Αλήθεια της είπε: 

«Ωραίο και ζεστό το νερό. 
Θες να κολυμπήσουμε μαζί;».. 
Και πάλι η Αλήθεια ήταν καχύποπτη. 

Δοκίμασε όμως με το χέρι της το νερό και πράγματι ήταν ζεστό.

Μπήκαν λοιπόν και οι δυο τους στο νερό και κολυμπούσαν για αρκετή ώρα, όταν ξαφνικά το Ψέμα, βγήκε από το πηγάδι, φόρεσε τα ρούχα της Αλήθειας και εξαφανίστηκε.

Η Αλήθεια θυμωμένη βγήκε γυμνή τρέχοντας παντού.. και ψάχνοντας για το Ψέμα να πάρει πίσω τα ρούχα της. 

Ο κόσμος που την έβλεπε γυμνή, γύριζε το βλέμμα του αλλού είτε από ντροπή είτε από θυμό. 

Η φτωχή Αλήθεια ντροπιασμένη τότε, γύρισε στο πηγάδι και χώθηκε εκεί μέσα για πάντα.

Έκτοτε το Ψέμα γυρίζει ανενόχλητο.. καλοντυμένο σαν Αλήθεια.. και ικανοποιώντας τα τερτίπια του κόσμου, ο οποίος με κανένα τρόπο δεν θέλει να δει την Αλήθεια γυμνή.

Read More 0 comments

 Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί.
Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο κι άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες.

Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία.
Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
-Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και, χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο∙ το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών.

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και, χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων.

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές δίστασαν λίγο, αλλά απάντησαν:
Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και, χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου.

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
- Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας:
1.Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας: η οικογένεια, ο/η σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι.
2. Τα βότσαλα είναι τα άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή σας, όπως οι σπουδές, η δουλειά, το σπίτι. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
3. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα -τα πολύ μικρά- της ζωής. Αν βάλετε πρώτα άμμο στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες ούτε για τα βότσαλα.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά.
Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας.
Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον/τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας. Όμως να φροντίζετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.

Οι μαθητές έμειναν άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
- Καλά όλ' αυτά, αλλά η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;
Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
- Χαίρομαι που ρωτάς. Είναι απλό: Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στρυμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ.

Read More 0 comments

 Οι καλοί άνθρωποι στην Ελλάδα πάντα είχαν μια ξεχωριστή θέση στην κοινωνία αφού σε ό,τι κι αν συνέβη σ΄ αυτή την χώρα πάντα ήταν με τους νικητές και τελικά νίκησαν οι ίδιοι κατά κράτος. Οι καλοί άνθρωποι όπως είναι φυσικό αναπαράγονται (ανεξέλεγκτα κι αυτοί), όμως δεν κάνουν κανένα κακό αφού ακολουθούν πιστά τις εντολές του Θεού τους ο οποίος τους το ζήτησε επιτακτικά να αυξάνονται και να πληθύνονται. 

Τους καλούς ανθρώπους αμέσως τους ξεχωρίζεις γιατί πάντα είναι πρώτη θέση στην εκκλησία και σε ό,τι άλλο συμβαίνει στην ζωή της χώρας. Επίσης είναι και απόγονοι καλών ανθρώπων, οι οποίοι στο παρελθόν πρόσφεραν τα μάλα σε καιρούς χαλεπούς εξασφαλίζοντας το παντεσπάνι τους για τους ίδιους αλλά και για τα τέκνα τους. 

Αυτό το έκαναν πάντα για να διατηρούν την δύναμη αλλά και την θέληση να συνεχίσουν να μεταδίδουν τις αξίες τους, θρησκευτικές, πολιτικές, οικονομικές κ.λπ στα βλαστάρια τους. 

Για να καταλάβετε τι προσπαθώ να σας πω, παρόλο που δεν το φέρνω γύρω - γύρω, φανταστείτε έναν κουκουλοφόρο της κατοχής την ώρα που επιστρέφει στο σπίτι του φορτωμένος με κονσέρβες, γλυκά, χρήματα κ.α. αφού έχει καταδώσει καμιά δεκαριά πατριώτες να σταλούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Κουρασμένος από τον κάματο της μέρας αφού θα ντερλίκωσε με την οικογένεια τα εδέσματα της προδοσίας, αμέσως μετά θα φώναζε τα βλαστάρια του και χαΐδεύοντάς τα θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να τους εμφυσήσει τα ιδανικά της πατρίδας, της αλήθειας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας και άλλων ανθρώπινων ιδανικών. 

Έτσι, τα παιδιά του καλού αυτού ανθρώπου μεγαλώνοντας θα γινότανε κι αυτά καλά παιδιά και όπως είναι φυσικό, αφού η πατρίδα πάντα χρειάζεται καλούς ανθρώπους να την κουμαντάρουν, αυτά τα παιδιά θα καλέσει να την υπηρετούν. 

Τα παιδιά των καλών ανθρώπων θεωρούν φυσικό να ψεύδονται, να κλέβουν, να σκοτώνουν, να προδίδουν αφού αυτά είναι περασμένα στο κύτταρό τους και δεν τιμωρούνται από κανένα νόμο που ισχύει μόνο για τα παιδιά των κακών ανθρώπων. 

Τα παιδιά των καλών ανθρώπων είναι με την θέληση του λαού πάντα σε θέσεις κυβερνητικές, αυτό μπορεί και να ονομαστεί "Δημοκρατία των καλών ανθρώπων". Αφού οι κακοί είναι αποκλεισμένοι πάντα και παντού. 

Οι καλοί άνθρωποι δημιούργησαν και ομάδες, που τις αποκαλούν κόμματα, και έτσι αν κανένας από τους κακούς ανανήψει και γίνει κομματόσκυλο τού πετάνε κανένα κοκαλάκι να καλοπεράσει κι αυτός. 

Το ψέμα για τα παιδιά των καλών ανθρώπων δεν είναι τρόπος ζωής αλλά η ίδια η ζωή. Ξεπέρασαν τους προγόνους τους σε φαντασία αφού είναι και σπουδαγμένα την σήμερον σε πανεπιστήμια που οι προηγούμενοι φρόντισαν να τα κάνουν κοτέτσια εκτροφής ζωντόβολων. Για να καταλάβετε πόσο προχωρημένοι είναι μπορεί να σου επιβάλουν φόρο βαφτίζοντάς τον πατριωτικό ή να είναι παιδοβιαστές και να δηλώνουν ασθένεια πέους. 

Τα γράμματα που έμαθαν τα παιδιά των καλών ανθρώπων ποτέ δεν πάνε χαμένα. Πάντα έχουν έτοιμες ωραίες λέξεις να ξεφύγουν από αυτό για το οποίο θα δίκαζαν τα παιδιά των κακών ανθρώπων. 

Αν υπάρξει καμιά διαφωνία από κάποιον για τα έργα και ημέρες των καλών παιδιών στέλνουν τα άλλα καλά παιδιά, που τα πληρώνουν, νόμιμα να βαράνε και σε σαπίζουν στο ξύλο. Έχουν μάθει από τους προπάτορές τους πως σωματικοί και ψυχικοί πόνοι μαζί δύσκολα αντέχονται οπότε κάνουν τα αδύνατα δυνατά να λιγοστεύουν οι κακοί. 

Τα παιδιά των καλών ανθρώπων έχουν εξασφαλισμένη και θέση στον παράδεισο αφού και πρώτο τραπέζι πίστα είναι σε όλες τις εκκλησιαστικές λειτουργίες αλλά και διότι οι αντιπρόσωποι του θεού παιδιά καλών ανθρώπων είναι. 

Έτσι εξασφαλίζεται η καλοπέραση σε όλες τις ζωές. Οπότε οι κακοί θα πρέπει να το εμπεδώσουν πως σε όποια ζωή και να ζουν πάντα θα υπομένουν τα παιδιά των καλών ανθρώπων που θα συνεχίσουν να αναπαράγονται. 

Αν κάποιος δεν αντέχει όλο αυτό το σκηνικό και έχει ξεπεράσει τα όριά του προ πολλού, μπορεί να αναφωνήσει μαζί μου "ευχαριστώ, πατέρα, που δεν ήσουν καλός άνθρωπος"

Read More 0 comments

 Αφού τους τσακίσουμε με τον πόλεμο και επιβάλουμε νέα κατοχή με τους Άγγλους, πρώτα περιθωριοποιούμε και ποινικοποιούμε όλους τους Αριστερούς για να έχουμε τα κεφάλι μας ήσυχο. Μετά δίνουμε το 1/3 του εργατικού πληθυσμού σε ξένες χώρες σκλάβους σε εργοστάσια πληρωμένους με πενταροδεκάρες από πακέτα Μάρσαλ. Σφραγίζουμε με τη συμφωνία Κούπερ όλο τον εθνικό πλούτο δίνοντας τον απόλυτο έλεγχο στις ΗΠΑ μέχρι το 2010. 

Κατόπιν αστικοποιούμε όλο τον πληθυσμό ερημώνοντας την Ελλάδα γιατί οι Έλληνες στα βουνά και στα χωράφια είναι "άτακτοι". Βάζουμε μία Χούντα να αναπτυχθεί με πακέτα αμερικάνικα και οι πρώην τσοπάνηδες από ελεύθεροι να δουλεύουν σε αμπάρια. 

Χώνουμε την χώρα στην ΕΟΚ και αρχίζουμε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις (η πρώτη δόθηκε το 1979), φέρνουμε έναν σοσιαλιστή από τις ΗΠΑ για ηγέτη και κάνει τα 2/3 του εργατικού δυναμικού δημοσίους υπαλλήλους δεκαπλασιάζοντας το μισθό τους κλείνοντας βιομηχανίες-βιοτεχνίες και σβήνοντας το αγροτικό κεφάλαιο με επιδοτούμενες χωματερές. 

Στην συνέχεια υποτιμούμε την δραχμή 340,75 φορές για να μπούνε στην ΟΝΕ, στήνουμε ένα χρηματιστήριο με φούσκες όπου αρπάζουμε άφθονο ρευστό, αποταμιεύσεις και αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων και το 2010 επιβάλλουμε ένα "χρέος" και παίρνουμε όλη την χώρα με υποθήκες. Πρώτα από όλα τα βουνά, το νερό και τους κάμπους όπου οι "άτακτοι" θα μπορούσαν να επιβιώσουν και ίσως να έκαναν ζημιά και τους αφήνουμε με την αγωνία μη χάσουν τα 80τ.μ ντουβάρια με μπετόν. Τα σπιτάκια τους θα τα πάρουμε κι αυτά, γιατί είναι καλή μπίζνα το airb' n' b σε έναν τόπο γεμάτο ήλιο και την Ακρόπολη πάνω από το κεφάλι σου. 

Μετά τους παίρνουμε και τον ορυκτό πλούτο και κάθε είδος παραγωγής ενέργειας ενεργοποιώντας την αμερικάνικη Σύμβαση Κούπερ που νόμιζες ότι έχει λήξει αλλά στην ουσία μετατράπηκε σε δήθεν διεθνείς συμμαχίες υπεράσπισης. Υπεράσπισης των κυριαρχικών σου δικαιωμάτων όπου έχουν βάσεις οι Αμερικάνοι και κάνουν βόλτες γαλλικές φρεγάτες. Για την προστασία των αμερικανικών και γαλλικών εταιρειών εξόρυξης και την διασύνδεση με αγωγούς από εδάφη που έχουμε τσακίσει με πόλεμο ή με "αραβικές άνοιξες" σε τόπους όπου κυβερνούσαν κάτι τύποι σαν τον "κακό Καντάφι".

..................

Άντε τώρα να δεις πόσο ήρθε ο λογαριασμός ρεύματος για να τον βάλεις κι αυτόν μαζί με τους άλλους σε 12 άτοκες δόσεις. 

Α, κράτα και 2 ευρώ να σου φέρουν ένα freddo στο σπίτι για να νιώσεις άρχοντας.

Read More 0 comments